Kan ik even stilstaan

alles gaat zo  snel, de dagen lopen voorbij en we zijn alweer een paar weken het schooljaar gestart (voor de ene wat langer dan voor de andere natuurlijk) Astrid is met goede moed aan het 5de jaar mode begonnen, Karel startte zijn 2de jaar communicatie management en Julie startte in Antwerpen, taal en letterkunde (engels en theater-, film- en literatuurwetenschappen) Momenteel spreken ze alweer over de volgende vakantie (de zomervakantie dan wel ) want het studeren is lastig en naar school gaan nog meer. Zelf ben ik terug begonnen met vrijwilligerswerk, ik ga een dag in de week meedraaien bij Wisper, een organisatie die zich bezig houdt met cursussen op vlak van theater, literatuur, muziek en kunst. Ik geniet van dat dagje werken, terug het gevoel hebben om iets te betekenen. Niet dat ik anders niets doe maar zoals iedere huisvrouw wel weet voelt  wat je dagdagelijks doet voor kinderen en man als water naar zee brengen, eens je gedaan hebt kan je herbeginnen. Nooit is de wasmand volledig leeg, nooit is de afwas volledig gedaan, nooit is het huis helemaal proper! Als je met het ene klaar ben kan je terug beginnen aan het andere maar ik klaag niet. Ik ben wat blij met alle dingen die ik nog kan doen maar dat dagje op kantoor zorgt ervoor dat ik weer weet wat ik graag doe.

Ik zou onmiddellijk de beslissing om voor de kinderen te stoppen met werken opnieuw nemen want ik vind het heel erg belangrijk dat er iemand voor hen is thuis als ze van school komen maar ergens mis ik nog steeds dat contact dat je hebt op kantoor, de leuke babbels en het even weg van thuis zijn en ook al is het maar één dagje in de week het helpt me om mezelf weer nuttig te voelen.

Zo ik hoop dat ik de volgende keer wat meer kan vertellen

dikke knuffel

Parijs : het vervolg

Na onze korte rust waarbij we eigenlijk liever nog wat langer wilden blijven liggen moesten we er terug uit om te gaan eten. Ik had een leuk restaurant gevonden via internet en had daar ook geboekt om 20 uur. Dus wij de metro op naar de rue petit champs. Op de kaarten vond ik enkel rue croix petit champs maar ik dacht dat het gewoon een foutje was in het adres, mis dus. na een paar keer navragen en telkens mensen te vinden die de straat niet kenden besloten we dan toch maar in een restaurant die we waren tegen gekomen te gaan eten. het was er heel gezellig en ook heel erg Frans, heerlijk! we namen een carpaccio van avocado, wat heerlijk bleek maar ook teveel waardoor onze grote honger al ferm gestild was.   Daarna had ik een salade met geitenkaas en Julie een lasagne. We hoopten toen we op de kaart keken dat we nog plaats over zouden hebben voor het dessert maar dat was jammer genoeg niet het geval. we kregen zelfs onze hoofdmaaltijd niet helemaal naar binnen ook al smaakte het heerlijk, vooral dan samen met een half flesje rosé.
Toen we het zagen zitten om met onze volle magen te stappen wilden we naar de metro terug en richting eifeltoren rijden maar toen we aan de ingang van de metro kwamen zagen we dat het plein in een rode gloed staan, een 20-tal fel bewapende politiemannen waren we al in de straat tegen gekomen en die hadden zich goed verborgen opgezet en de voetbalsupporters op het plein waren er een vuurwerk aan het afsteken want Paris-st-Germain had de beker verloren tegen Lille en daar waren de supporters nogal ontevreden over. gelukkig konden we zonder al te veel miserie de metro bereiken en onder luid gezang zijn we uiteindelijk daar weggeraakt. ik moet zeggen een 20-tal supporters die zingen in metro-gangen is een akelig geluid.

De Eifeltoren was gelukkig een leuke verademing, overal mensen die op het gras aan het drinken en plezier maken was (verboden terrein weliswaar maar toch zaten ze daar te genieten van het mooie zicht en waarom ook niet) en daarna terug naar het hotel waar we konden genieten van een welverdiende nachtrust.
s' Anderendaags wilden we naar de marché au puches gaan en dus ipv eerst te ontbijten gingen we rond 9 uur op weg naar de markt, we zouden daar wel iets vinden om te eten. Toen we er aan kwamen zagen we dat het toch een totaal andere buurt was en dat we toch misschien beter in ons vertrouwde restaurant aan het station hadden ons ontbijt genomen maar omdat we toch een bakkerij waren tegen gekomen hebben we dan maar besloten om koeken te kopen en die op te eten in een café met een koffie en een warme chocolademelk.
Daarna zijn we terug de markt op gegaan en wat eerst voor ons een kleine markt te zijn met gewone spullen bleek naderhand een voormarktje te zijn van de grote markt die was opgedeeld in nieuwe spullen en antiek. Het stuk antiek bleek te bestaan uit kleine straatjes en steegjes die uiteindelijk allemaal in elkaar liepen en die oneindig groot bleek te zijn. De verkopers die in hun zetels de krant zaten te lezen en onder elkaar ook discussieerden over het weer, de toekomst van Frankrijk en of de vrouw van Sarkozy nu echt zwanger was of niet. Waar we onze ogen niet konden geloven was de vele winkels met kledij uit de jaren 1950 tot 1980 maar dan de duurdere merken zoals een Mugler, Dior, Channel  etc. heerlijk om te bekijken en zelfs om zoals Julie schoenen te passen waardoor we natuurlijk direct werden aangesproken door de verkoopster.

Vandaar gingen we tegen de middag naar Montmartre en de Sacré Coeur. Eens daar aangekomen merkten we dat we midden in een klein vlooienmarkt waren terecht gekomen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus deden we eerst een stuk van die markt voor we de berg naar Montmartre opklommen.

Montmartre ligt namelijk in een hoger gedeelte van Parijs en vandaar heb je ook een mooi zicht op Parijs. Na een lekkere lunch waar we deze keer toch zo slim waren om enkel het voorgerecht en het dessert te nemen (wat bij de serveerster wel voor de nodige verwarring zorgde) gingen we verder op zoek naar het mooie aan Montmartre. het was een plein, vol met artiesten die met matig talent de toeristen wilden lokken om toch een tekening van zichzelf te laten maken zodat ze toch enige frank konden verdienen maar het plein was zo overvol dat we gevlucht zijn in de zijstraten om toch een klein beetje sfeer te verkrijgen, dan maar naar de Moulin Rouge Na dit ook nog te hebben gezien konden we bijna de trip naar huis aanvangen, nu voor mij toch, Julie kon vertrekken met haar valies naar haar gastgezin. Gelukkig kwamen we nog ergens totaal onverwachts een patisserie tegen waar de ongelooflijkste geuren  ons tegemoet kwamen, een toonbank met de heerlijkste taartjes, de meest smakelijkste croissants, en een assortiment van Macarons waar we het water van in de mond kregen. Deze moest ik meenemen naar huis, dus kozen we zorgvuldig 12 verschillende en stonden we enige tijd later met het doosje in een mooi roos zakje te wachten op de metro. Het water stond nog in mijn mond en op de vraag of we er toch al niet eentje moesten proeven zag ik ook aan Julie dat dit een goed idee was. Wat ik toen smaakte was ongelofelijk, een krokant jasje die een vleug van amandel naliet in de mond met daarna een heerlijke zachte creme van caramel die tintelde op de tong. nog nooit had ik met zoveel smaak een macaron gegeten. Ze waren niet goedkoop maar ik vrees dat ik deze nooit zal kunnen namaken... 

En toen moesten we afscheid nemen... Julie wou mee naar de trein maar toen we zagen wat een tocht het was om van de metro in 'de Nord' naar de trein te komen hebben we wijselijk besloten om afscheid te nemen op ergens halverwege metro en trein. Zij op naar haar gastgezin en ik terug naar huis... Gelukkig viel het deze keer goed mee maar 8 weken is natuurlijk niet zo lang. 

Het weekendje Parijs

Zaterdagmorgen heel vroeg (06.00 u) vertrokken we naar het station om de trein te nemen naar Parijs. Iedereen bij ons thuis was opgestaan om afscheid te nemen van Julie die er tenslotte weer vandoor ging voor 8 weken. We beginnen het wel gewoon te worden denk ik zo bij mezelf maar 8 weken is natuurlijk niets vergeleken met de 6 maanden in het verre Costa Rica. De trein was mooi op tijd en zo konden we beginnen aan een weekendje rustig vertoeven in Parijs. Eerst moesten we van de "Nord" naar de "L'est" en met een plannetje in een boekje van Parijse bezienswaardigheden was dit niet zo evident. In plaats van het direct even te vragen liepen we door een straat waar de Indische eetstalletjes al een aroma over ons heen stuurden waar we eigenlijk een beetje ongemakkelijk van werden. Toen we uiteindelijk niet de straten vonden waar we naar op zoek waren  keken we even uit of we ergens iemand zagen die er als inwoner van Parijs uitzag om de weg te vragen. Uiteindelijk merkten we na 3 verschillende weg-beschrijvingen dat we de verkeerde kant waren uitgegaan en de vriendelijke postbode die ons op het laatst de goede richting wees was heel erg met ons begaan want hij gaf zelfs een alternatieve route omdat hij de grote blauwe valies van Julie in de gaten had.

Het hotel viel reuze mee, een leuke inkom, vriendelijk en behulpzaam personeel en een kamer die heel erg mooi oogde en dat alles voor 50 euro per nacht. Toen we buiten waren en we zagen dat de werkelijke prijs 150 euro was en we dus een discount voor het late boeken van 100 euro hadden gekregen waren we blij verrast. Nu nog enkel op zoek naar een lekker goedkoop ontbijt. goedkoop is nu niet direct iets wat je moet noemen in Parijs maar na grondig onderzoek van de plaatselijke restaurantjes in de buurt van het station vonden we toch een lekker ontbijt voor 6 euro pp. een glaasje fruitsap, een warme chocolademelk (of koffie of thee), een croissantje, een stukje stokbrood met confituur en boter. De croissant was heerlijk en de rest trouwens ook en we konden er tegen om een dagje op stap te gaan! waar eerst naartoe natuurlijk. even de metrolijn bekijken en zien wat de goedkoopste manier was om te twee dagen door te brengen en dan naar de Notre Dame. Een kerk die me bij het vorige bezoek een grote indruk had gemaakt en dit nu ook weer terug naar boven bracht. Prachtige vensterramen, en die zuilen dan, net alsof ze tot de hemel omhoog gaan. Ook achter de Notre Dame bevind zich een klein tuintje waar de rozen, vol stof door de werken die ook overal in Parijs aan de gang zijn, heerlijk ruiken en zorgen dat je even denkt dat je niet in een stad bent.

vandaar gingen we over de brug naar linkeroever waar we heerlijk konden snuisteren in alle boekenstalletjes die er stonden. Natuurlijk vond mijn dochter een boek die ze wilde lezen maar voor een paar euro's kan je daar al een boek kopen dus viel dat goed mee. Ook het bezoeken van het Shakespeare house liet een leuke indruk na, een boekenwinkel vol Engelse boeken en bovenaan een plaats waar je kan lezen en genieten van alle boeken ook degene die niet voor verkoop bestemd zijn, wat wel jammer was want bij toeval tussen alle mooie boeken vond ik er één die alle verhalen waar de toneelstukken uit voort gekomen zijn van Shakespeare bevatte. Toen kregen we weer honger maar of het nu lag aan de geuren die ons uit een kleine straat tegemoet kwamen of als we nu werkelijk alweer honger hadden dat kan ik je nu niet vertellen want we hebben ons gewoon overgeleverd aan onze neus en de geur van voedsel gevolgd. We hadden het geluk dat we zomaar op Maoz botsten waardoor we direct wisten wat we wilden eten. Julie had al in Barcelona daar gegeten en de falafels waren er heerlijk dus gingen we er ook voor. De groentjes mocht je zelf in je shoarma doen en de sausjes ook, zoveel je kon en wilde, heerlijk vond ik het en ik was niet alleen!

Daarna richting het Louvre, we gingen wel niet binnen in het Louvre maar wilden toch de buitenkant en dan specifiek de tuinen bewonderen en vandaar naar Champs-Èlysées wat een hele leuke wandeling bleek te zijn en waar je overal mensen op stoelen zag zitten in de tuinen, rond het gras of in het gras zag picknicken. de obelisk voorbij en vandaar tussen de lanen, waar we ook nog even heerlijk van een pannekoek konden genieten, richting drukste winkelstraat van Parijs. De zin om te winkelen zat er niet echt in en ook de soort winkels daar konden ons niet echt boeien. We wilden wel even stoppen voor een kop koffie maar toen we de prijzen van Patisserie Ladurée zagen besloten we even binnen te gaan om alle heerlijke taartjes en macarons te bewonderen maar we wilden toch op een andere plaats een koffie nemen. toen we aan de arc de triomph kwamen hebben we ons toch laten verleiden tot een dure maar wel lekkere thee maar we betaalden het graag omdat het uitzicht wel wat meer had. 

En toen waren we kapot, we wilden nog de eifeltoren zien maar besloten, na wijze raad van een vriendin van mij, deze te laten totdat het donker was en nu af te zakken naar het hotel waar we ons even gingen verfrissen en een rustpauze konden nemen voordat we ons restaurant gingen opzoeken dat we geboekt hadden. 

thuiskomst Julie

Weken, dagen, uren werden het en uiteindelijk kwam de dag dat je even terug kwam. Gelukkig kon ik de ganse dag mezelf bezig houden met brood bakken, taarten maken, verse frietjes klaarmaken en zorgen dat alles klaar was voor het verrassingsfeest. Wouter had het moeilijker, die liep heel nerveus rond, vroeg zich telkens af of het wel allemaal nodig was, zoveel volk in zijn huis, daar kan hij moeilijk tegen, kwam dan weer naar mij met de vraag of hij nu mee moest naar de luchthaven of als hij niet beter thuis bleef. Moeilijke vraag natuurlijk, of nee geen moeilijke vraag maar eentje waar je onmogelijk een goed antwoord kan op geven want als ik zeg je hoeft niet mee denkt hij dat ik hem niet mee wil en als ik zeg ik zou graag willen dat je mee gaat vind hij dat ik hem verplicht om in de file mee te rijden en ik begrijp honderd procent als je werk bestaat uit ganse dagen op de baan te zitten dat je geen zin hebt om de zondag ook nog eens met het verkeer mee naar Zaventem te rijden. Dus ik ben met Astrid naar daar gereden en Wouter heeft thuis de activiteiten in goede banen geleid.

Zaventem leek opeens veel verder dan ik dacht, de rit naar daar was ik super nerveus dat ze misschien al zou aangekomen zijn maar ik wist gelukkig dat het vliegtuig een uurtje vertraging had zodat ik toch niet al te vroeg daar op haar moest staan wachten. Met mijn boterham met kaas die ik dan ook nog eens bijna thuis vergeten was in mijn hand stond ik daar ongeduldig te kijken naar de open gaande deuren maar telkens er een grote groep voorbij was wist ik dat haar vlucht nog wat op zich liet wachten. Een uur nadat het vliegtuig was aangekomen zag ik haar door de deur stappen, hoedje op en een brede glimlach. Eindelijk was ze er weer, na 6 maanden via skype en pc te hebben gecommuniceerd kon ik haar weer even knuffelen, heerlijk ! De boterham met kaas smaakte haar verschrikkelijk goed want ze had al niet te veel gegeten.

Natuurlijk was ze ontgoocheld dat er geen welkomscomité stond om haar op te wachten maar ik kon alles verdoezelen en uitleggen dat Karel niet mee kon omdat het nichtje die bij ons verbleef tijdens haar stage moest aankomen en dat er anders niemand thuis was ook al was papa niet mee en kon hij hen wel opvangen maar ze weet van haar vader dat die wel af en toe verdwijnt bij de buren ofzo dus dat vond ze ook heel erg begrijpbaar. De rit naar huis toe liet ik haar over Costa Rica vertellen en over de vlucht zodat ik de aandacht van thuis een beetje kon verdoezelen maar toen we de straat inreden dacht ik oh jee al die wagens daar zal ze zeker op letten, maar nee hoor, haar aandacht ging naar Ann-Sofie, een nichtje die met een klein kindje aan de hand ons stond toe te zwaaien.Bij het uitstappen kwam Karel al aangelopen en nam haar mee achteraan waar iedereen haar opwachtte. Haar gezicht was prachtig om te zien, de verrassing was geslaagd, toch een ontvangstcomité voor haar ... en voor ons een heerlijk gevoel omdat ze van niets wist.

De week thuis was hectisch, oma's en opa's op bezoek, naar universiteiten, op stap naar Brussel om eventuele beurs voor Amerika en terug inpakken want samen vertrokken we naar Parijs om daar een volgende stap te kunnen doen van haar jaartje buitenland; maar meer hierover in een volgende blog.

de lente

Heerlijke tijd van het jaar, vooral met een tuin die steeds weer een ander zicht heeft en na een winter vol met grauwe winterdagen, sneeuw en ijzel mogen we nu van een vroege lente genieten. Wouter zijn zakdoekjesboom of vaantjesboom (Davidia involucrata voor de kenners) staat prachtig in bloei, jammer dat dit niet lang duurt,








 en ook de bloesems van de appelboom zorgen dat ook al wordt het donker de tuin in bloei staat. Ik geniet van een glaasje wijn op het terras en weet dat ik van heel veel geluk mag spreken met een tuin als die van ons. Wouter zijn heiligdom zeg ik soms want het is uiteindelijk allemaal zijn werk. Hij heeft ervoor gezorgd dat de tuin zo mooi is en geniet nog dagelijks (al is het soms met tegenzin) van het werken in de tuin. Het vervelende is natuurlijk dat hij een vrouw heeft met zwarte vingers. Ik kan er echt niets van en het is niet dat ik het niet zou willen maar ik heb er echt geen voeling voor, als hij dan eens een paar dagen voor het werk weg moet en hij zegt me: "kijk of de planten water nodig hebben" dan sta ik de dag erop weer te twijfelen en doe altijd het verkeerde, ik probeer wel maar het lukt met niet. Blijkbaar is zoiets aangeboren en heeft de één het wel en de ander het niet. Ik denk ook niet dat het ligt aan de opvoeding want wouter die komt uit de stad en ik uit een dorp. We hadden weliswaar geen tuin en hij had wel een klein stadstuintjes maar zijn ouders hebben het ook niet, de groene vingers bedoel ik dan, en zijn grootouders hadden het ook niet. heel raar... mijn moeder die kan bloemen houden in huis die bij mij stuk gaan, vroeger was het ook wel zo, ofwel krijgen ze te veel water ofwel te weinig. bij mij ook... maar als je ouder bent dan gaat alles misschien wat trager waardoor het teveel dan net goed wordt. 

Ik ben ook weer op zoek naar de perfecte lounge voor buiten. oké, ik heb gezien wat ik wil maar het kost te veel dus moet ik naar alternatieven kijken maar zoals altijd als ik iets echt graag zie dan vind je geen goedkopere versie van en ik neem geen genoegen met minder! zeker niet! vandaag sloeg ik de zondagskrant open en daar stonden ze weer en ja ik weet waar ze ze verkopen en ik weet hoeveel ze kosten maar hoe ik ook naar andere merken kijk, hoe ik ook probeer om via internet de verschillende modellen te bekijken, ik vind gelijkaardige nergens. het is zoals mijn man zegt : " als jij iets vind dan heeft niemand het nog en dus is het duur, je moet wat geduld hebben en binnen dit en 2 jaar staan ze goedkoper en vind je zo overal" maar eigenlijk wil ik ze liefst nu al. Ik wil lekker kunnen relaxen buiten onder de boom want in de zon is het snel te warm voor mij en ik wil genieten van mijn tuin, het zicht erop (ook al denkt wouter dat ik dit niet apprecieer maar ik doe het echt wel, ik heb misschien niet de neiging om het telkens terug te zeggen en af en toe zaag ik wel even omdat er te veel hangpotten hangen, ik ben Heidi in tirol niet hé.
zo ik hoop dat ik binnenkort iets tegen kom die ook helemaal mijn zin is.. 











ik laat het jullie allemaal weten.

de lente

ja sinds onze reis en nu is er al heel veel gebeurd. Maar het schrijven heb ik wat achterwege gelaten wegens er geen tijd voor te nemen.

Julie stelt het nog steeds goed maar dat kan je zelf lezen in haar blog natuurlijk.

Karel is terug aan het blokken gegaan, na zijn succes op de eerste semester examens zou hij eigenlijk het liefst terug naar costa rica gaan om te studeren, dat lukte hem bijzonder goed, geen verstrooiing van playstation, computer (internet was enkel op bepaalde plaatsen te verkrijgen) en ook geen mensen die hem bezig hielden... dus nu is hij een paar dagen naar oma en opa geweest maar natuurlijk heeft hij daar wel af en toe opa zijn leuke verhalen mogen beluisteren over vroeger. Ik geniet daar nu meer van dan vroeger maar ik denk als kleinkind dat zoiets wel heel erg leuk is. Zelf heb ik nooit een grootvader gekend maar mijn grootmoeder woonde bij ons en ik moet zeggen dat ze toch wel veel vertelde over vroeger. Vooral de verhalen zijn mij bij gebleven, niet de vermanende zinnen die begonnen met :"vroeger,...." Vooral de verhalen die boven kwamen toen Grégor, een oostenrijker die gehuwd was met een nicht van mijn vader en die in Lourdes woonde maar in de winter naar Zedelgem kwam met zijn vrouw naar haar zus. elke dag kwam hij bij mijn grootmoeder zitten om te vertellen. Hij hield niet zo van de drukte en daar mijn tante Oscarine zelf 5 kinderen had (en later nog een achterkomertje) en ook nog eens voor 2 kinderen van haar zus zorgde kwam hij rustig bij ons in de woonkamer zitten en als het goed weer was zaten ze buiten voor de deur. Die man was voor mij als klein kind zo boeiend om naar te luisteren. hij was in de tweede wereldoorlog met een parachute naar beneden gekomen en die hadden ze gesaboteerd waardoor deze niet open was gegaan was hij er heel slecht aan toe maar nog levend en doordat hij in de tijd heel goed had gezorgd voor zijn overste die ziek was geweest had die man gezorgd dat hij als de beste verzorgd werd, anders was hij zeker dood geweest.

Astrid is op vakantie nu, vorige week heeft ze een cursus animator gevolgd bij Free-time want ze wil in de zomer kampen geven aan kindjes. deze week zal er eentje worden van afspreken met vriendjes en vriendinnetjes en we gaan ook naar het pony kamp van tante Mo om cupcakes te maken.. heerlijk.

en natuurlijk de lente is in het land. Ja in costa rica kennen ze dit niet maar bij ons is het heerlijk om de bloesems aan de bomen te zien ontluiken, de vogels die weer volop hun best doen om de mooiste liedjes te brengen, de kikkers die weer kwaken en de eendjes die op de vijver neervlijen om zich te wassen of om  te drinken. Ook de zon is weer heerlijk van de partij, het is zelfs al zo'n lekker weer dat we af en toe kunnen buiten zitten, eten buiten hebben we al eens gedaan maar daarvoor was het nog wat te koud bij ons op het terras omdat je niet zo'n bescherming hebt. zachtjes aan komen alle kleuren weer tot hun recht in de tuin en dat maakt ons terug weer hoopvol.. dat is natuurlijk ook weer elke dag een stapje dichter dat Julie naar thuis komt en ik moet zeggen dat het toch wel heel lang is ... we zullen het wel ooit gewoon worden maar nu tel ik toch de dagen af.  Ook astrid verlangt heel erg dat haar zus terug thuis is om dingen te doen. Veel tijd zullen we wel niet krijgen want na een weekje thuis gaat ze al terug weg naar Parijs,  wat natuurlijk lang niet zo ver weg is en waar we veel sneller kunnen komen indien nodig.

Zo ik hoop dat ik niet zo lang op me laat wachten maar met wat er in het vooruitzicht is zullen jullie wel snel weer wat leesvoer krijgen van mij..

xxx sibylle

 

Tamarindo

Voor Julie was het terug naar Tamarindo, voor ons was het een eerste kennismaking met de plaats waar we al zoveel over gehoord hadden. Niets kon vermoeden dat als je op oudejaarsavond Tamarindo binnen rijdt je zoveel volk ziet. We dachten aan een pueblo maar de overrompeling van het volk dat we daar tegen kwamen, met surfplanken, gewoon in zwembroek, mensen op straat, langs de kant, aan het strand etc etc... het was echt wel een ganse verandering van wat we gezien hadden de week ervoor. Ook onze eerste apen hebben we gespot! een geluk voor Karel die al een ganse week op zoek was naar een stukje aap, zag hij er meteen een 4-tal zitten in de boom net aan de afslag om naar Julie haar residentie te rijden. na een korte stop omdat ze wilden zien wat de plannen waren van de andere EF studenten om oudjaar te vieren gingen we verder naar ons hotel. Ik had al schrik dat het ook zo druk zou zijn aan het hotel maar toen we een zijweg insloegen naar playa langosta zagen we al dat het daar een stuk rustiger was. de straat veranderde wel van een macadam baantje naar een straat waar er wel steentjes waren op gegooid maar waar ze ter hoogte van de hotels een soort afvalwater van de suikerriet opgooien waardoor er een zoetige indringende geur op je afkomt. het plakt ook aan de schoenen wat minder leuk is als je daarop moet lopen (hebben we achteraf ontdekt) de aankomst in het hotel was echt overweldigend. een prachtig zwembad lag voor ons met daarachter de zee.

de kamers waren proper en ruim en omdat we er waren met oudejaarsavond stond er op elke kamer een flesje costaricaanse rum. Na een verfrissende douche en andere kleren waren we klaar om naar de bar te gaan. Voor het eerst in ons leven hadden we de formule all-in (wat de enige mogelijkheid was in dat hotel) en dat was dan ook werkelijk all-in in de ruime zin van het woord, cocktails (toch die op de kaart en dat waren er toch wel een 16-tal) mini-bar, eten. Het eten was lekker maar je moet er wel niet langer dan een weekje blijven want anders ben je het waarschijnlijk wel moe gegeten. 's morgens kon je dus beginnen ontbijten om 7 uur en dat kon je doen tot 10 uur (eigenlijk kon je terug gaan zoveel je wou) vanaf 10 uur kon je snacks krijgen in de bar aan het zwembad. dat ging van koeken, en fruit tot groenten, hotdogs, hamburgers, frieten, tortilla's, pizza kippenboutjes, en nog veel meer... tot 6 uur kon je daar terecht. Van 12 tot 3 uur kon je ook terug in het restaurant aan tafel gaan voor een uitgebreid buffet koud, warm en desserts. om 19 uur kon je terug naar het restaurant voor het avondeten en dat tot 22 uur voor een thema buffet. je kon dan nog verder drinken zowel in de bar boven als in het theater, of in de disco. je ziet aan eten en drinken ging het ons werkelijk niet mankeren. maar vooral de rust heeft ons daar heel erg deugd gedaan, een weekje zonder druk enkel aan jezelf denken en zon...

die week hebben we toch wel nog iets gedaan, de mangroves met de boot waren heel leuk om te zien, ook

Monkey farm waar ze dieren die gekwetst zijn opvangen en terug proberen in de natuur te zetten was iets leuks om te zien. Niet dat er zoveel dieren zaten maar gewoon het feit dat je weet dat met jou steun toch weer een paar dieren kunnen gered worden is ook al mooi. toch hebben we daar een soort wilde kat gezien en een toekan, krokodil, wat papegaaien en een paar soorten apen. voor de rest was

Tamarindo een klein kuststadje waar er toch wel een paar leuke winkels waren en waar Astrid verlekkerd was op de smoothies die daar heel goedkoop zijn (2 dollar voor een grote, groter dan dat je hier ooit krijgt) Nu het fruit daar is dan ook heerlijk, mango's, ananas (zeker degene die we op de boot kregen was heerlijk van smaak) bananen, passievruchten en meloenen.. heel lekker om elke dag zo de dag te beginnen.
En dan de laatste zonsondergang... Het afscheid viel zwaar, zeker je dochter daar achter laten is niet altijd makkelijk maar je moet kunnen loslaten en het feit dat je met eigen ogen hebt kunnen zien waar ze haar tijd doorbrengt zorgt ook voor een zekere rust. Costa Rica was een prachtige reis die ik nooit meer zal vergeten...

Tenorio celeste mountain lodge

Van Arenal gingen we naar de Tenorio vulcano. Wegens het mindere weer in Arenal waren we al 's morgens vertrokken naar de Tenorio streek omdat we daar hoopten op beter weer. In de weg daarnaartoe kwamen we borden van German Bakerie tegen en daar we die ook op de doorreis waren tegen gekomen wilden we nu toch wel even stoppen om te zien wat het nu juist inhield en of we eventueel eten voor de picknick konden kopen. Misschien hadden ze iets anders dan we gewoon waren. Inderdaad, pretzels, boterkoeken, taart enzovoort stonden in een kleine maar wel leuke bakkerij te koop. we wisten op het eerste moment niet wat we wilden kopen maar al snel was onze keuze gemaakt en konden we de weg verder zetten. De pretzels moesten natuurlijk geproefd worden en die waren lekker bevonden. daarna de weg verder zetten naar een onbekend gebied. gelukkig waren de wegen goed en hoefden we, buiten de weg naar de lodge niet over putten en ongeplaveid wegdek onze weg verder te zetten. We vroegen ons wel af wat we gingen doen eens we boven waren want het weggetje naar het hotel was nu niet om te zeggen makkelijk te bereiden en we hadden niet direct zin om dit nog eens opnieuw te doen. Nu met onze picknick in onze wagen konden we daar wel iets vinden om op stap te gaan dachten we. 

De gastheren waren heel vriendelijk, ze waren wel nog bezig de kamer schoon te maken maar we konden al in de leuke eco-vriendelijke zetels plaats nemen. het waren namelijk houten geraamten waarop ze zakken met ofwel kokosvezelfs of paardenhaar legden. alles in het hotel was hergebruikt materiaal ofwel was het natuurvriendelijk. de ramen  waren gewoon gaas en luiken die je kon dicht doen om de wind buiten te houden of om het donker te maken. ook in het midden van de lodge had je een zwembad (niet zo groot 2m op 2) en dat was verwarmd maar ging pas open rond 4 uur in de namiddag. het eten was inbegrepen en daarom vroegen ze of we deze middag bleven mee-eten zodat 's anderendaags we vroeger konden vertrekken. Julie wou graag de het natuurpark van Tenorio bezoeken maar je had daar wel wat meer tijd voor nodig volgens de eigenaars (die trouwens half Belgisch en half Frans waren) dus gingen we maar daar eten en dat was een goeie keuze. lekker kip in een sausje van kokos met lekkere groentjes en een heerlijke soep als voorgerecht en een dessert (stukje taart) na onze lekkere maaltijd konden we de kamers in. Hier was er wel iets raars aan de hand, we dachten dat het kwam omdat er niet schoon gemaakt was en dat de vloeren daarom nog nat waren maar na onze wandeling in het domein waar we echt hele mooie bloemen en ander groen hebben gezien, was dit nog steeds het geval dus bij navraag bleek dat het uitzonderlijk vochtig was voor deze tijd van het jaar en dat ze daarom last hadden van vochtige kamers, dit kwam ook omdat er geen ramen in de vensters zaten en ze dus alle vochtigheid gewoon binnen kregen. 

's avonds was het ook gezellig omdat we met alle gasten samen aan lange tafels zaten. We hadden aan het zwembad twee mensen (broer en zus) afkomstig uit Eeklo ontmoet en ook nog 3 koppels die rond de 60 waren en die een rondreis deden met gids en chauffeur. Hun ervaringen met het land en hoe ze gekomen waren maakte ons ook nog nieuwsgierig naar andere dingen. De broer en zus gingen 's anderendaags ook het natuurgebied rond de Tenorio vulkaan bezoeken en ze hadden een gids dus na ons ontbijt waarbij we samen aan één tafel zaten en afgerekend te hebben konden we hen volgen. Ze vonden het zelfs oké dat we samen met hen en hun gids die ze al in België hadden geregeld meegingen. de toch was heerlijk, een prachtige streek met een ongelofelijke waterval maar het mooiste effect moesten we missen door de overvloedige regen (volgens de gids) er was namelijk een plaats waar je kon zwemmen die normaal gezien laguneblauw moest zijn door het effect van twee stromen die er samen komen. ik geef jullie hier de reden waarom : 

The trail takes you to the “Teñideros” where the river takes its blue color from merging with a small creek. The legend is cute however the reasons seem to be most likely the mixing of waters and its components such as copper and sulfur. Other “bubbling” activities can be found near the Blue Lagoon and hot springs are found at the furthest point of the trail for a rejuvenating bath.

de tocht was voor mij iets te zwaar dus ben ik met Astrid terug naar het beginpunt gegaan waar karel ook was gebleven om te studeren. Wouter en Julie zijn verder gegaan maar ook al was de tocht heel mooi ze vonden het wel jammer dat ze dit effect niet gezien hadden. 

Ook de waterval die wel spectaculair was op zich was minder mooi door het feit dat het water niet zo blauw was als we hadden gehoopt. 

maar we hadden toch een mooie dag erop zitten en konden nu met een gerust hart onze trip door costa rica afsluiten met een weekje verdiende rust aan het strand. Nog een wissel van de wagen wat niet van een leien dak liep want de maatschappij waar we voor de tweede week een wagen hadden gehuurd hadden een leuke verrassing in petto. We moesten nog een 230 dollar opleggen voor een bijkomende verzekering, je was wel niet verplicht om die te nemen maar indien we die niet namen en er kwam een schram op de wagen (wat zeker wel het geval zou zijn) dan moesten we een schadevergoeding betalen en die zou zeker dat bedrag overschrijden. Na een discussie en nog wat heer en weer getelefoneer kwamen we tot een compromis dat we de wagen maar 3 dagen zouden gebruiken zodat we de verzekering ipv de huurprijs zouden betalen en dat we dan geen problemen zouden hebben. de wagen op zich was een ramp, niet wat we gevraagd hadden maar ze hadden op dat ogenblik niets anders, geen gps dus de reis naar het strand liep wat anders dan verwacht en we kunnen dus maar aanraden om geen wagen zomaar te huren en al zeker niet bij thrifty want naar het schijnt durven ze wel iemand te bedonderen. maar we lieten ons niet kennen en gingen oudjaarsavond  vieren aan het strand !! Tamarindo here we come !!

Arenal

Op weg van Monteverde naar Arenal dus... een helse tocht, eerst had ik nog in het hotel gevraagd of we ergens konden tanken want Wouter had schrik omdat de meter opeens op kwart vol stond, in Monteverde bleek geen tankstation te zijn maar op de weg naar Arenal kon je in een dorp verder wel tanken volgens de dame. een dorp verder, 12 km en anderhalf uur rijden dus.. gelukkig rij je niet snel en de meter bleef ook de ganse tijd op kwart vol staan - ik vermoed dus dat het metertje op een rare manier werkte - maar we waren toch tevreden dat we uit de bergen waren - en dus ook de hobbelige wegen - en terug op effen wegen konden rijden, ons lijf was weer eens helemaal door elkaar geschud en hoe leuk het in het begin ook lijkt om een jeep echt nodig te hebben na een half uurtje je hoofd af en toe tegen het raam te hebben gebonkt en je handen krampachtig aan de nodige materialen die in de wagen hiervoor aanwezig zijn te hebben gehangen was ik blij om terug op mijn gemak te genieten van de omgeving die steeds veranderde. het meer van Arenal was prachtig we reden er helemaal langs om opeens in een streek van grotere hotels te komen. ons hotel Volcano lodge was prachtig. 

Een grote tuin, en net zoals in Rinçon de la Vieja weer huisjes aan elkaar. de jongen die ons tot aan onze kamer bracht was zo vriendelijk om de tuin achteraan te tonen en met een brede glimlach op zijn gezicht zei hij, je hebt geluk want normaal gezien kan je hier de vulkaan prachtig zien, hopelijk is het morgen beter weer. Het enige wat wij zagen was mist, en wolken, zelfs de berg waar de vulkaan zich moest bevinden zagen we niet of nauwelijks. Dus het werd tijd om te beslissen wat we gingen doen. er waren hotsprings in het hotel maar Julie had van vrienden in EF gehoord dat ze naar Baldi hot springs waren geweest en dat het heel goed was. Op onze lijst zagen we dat die uiteindelijk het minst duur waren en we bestelden voor de dag erop een arrangement met eten s'avonds . Die dag bleven we rustig in het hotel, beetje zwemmen, beetje wandelen in de mooie tuin van het hotel, happy hour meenemen en iedereen rustig aan zijn ding doen,

 's avonds na een tochtje in het nabije stadje en een heerlijke maaltijd in een leuk restaurant waar de muziek live was en we ook de baas (een amerikaan) aan onze tafel kregen met wat uitleg over zijn eten en costa rica's heerlijke biefstukken gingen we heerlijk gaan slapen.

 's anderendaags was het weer niet beter geworden en vertrokken we eerst naar het stadje om te kijken of we er geen schoenen vonden voor Karel want die waren door het slechte weer helemaal stuk gegaan, en ook gingen we terug naar de Soda (dat is een plaatselijk restaurantje waar je geen luxe moet verwachten maar waar je de plaatselijke keuken kan eten voor weinig geld ) want de dag ervoor hadden we er ook 's middags gegeten en wouter vond het leuk dat die man bananen legde voor de vogels. 's namiddags gingen we dan naar Baldi waar iedereen toch genoten heeft van het water, de zwembaden, de warmte, de bars in het water en de glijbaan. 

daarna konden we aanschuiven aan een buffet wat wel wat minder was dan we verwachten maar het was wel lekker, misschien moesten we toch voor de duurdere hebben gekozen maar we waren al tevreden met ons dagje relaxen. na nog een nachtje slapen zetten we onze toch verder naar de Tenorio vulkaan, eens kijken of we daar meer geluk hadden met het weer ! 

Monteverde, Hotel El Establo

De rit naar Monteverde zal ik niet snel vergeten. Het eerste stuk ging goed maar eens we de berg opgingen veranderde het wegdek opeens van macadam naar steentjes met grote putten. Nu begrepen we waarom de 4x4 nodig was. toen we uiteindelijk helemaal door elkaar geschud in Monteverde aankwamen zagen we een klein stadje waar ongelofelijk veel mensen en wagens reden. Wist niet goed wat ik ervan moest denken. Het hotel was van de Quakers en die waren begonnen met stallen om te vormen naar een hotel (want de landbouw en teelt is niet echt winstgevend en dus hebben ze tijdig ingezien dat toerisme in Costa Rica het grotendeel van de inkomsten verzorgt) het hotel is steeds verder uitgebreid waardoor je nu overal op de berg blokken met kamers zag, nooit hoger dan 3 verdiepingen. wij lagen dichtbij het fitness centrum en het zwembad wat voor de mannen een geluk was. nochtans was het geen probleem als je in het domein van het ene naar het andere wilde, er stond een persoon (bewaker) aan de ingang van elk gebouw en als je hem vroeg om een shuttel te laten komen kwamen ze binnen de 5 minuten met een klein busje af om je op te halen en ergens anders in het domein af te zetten.

We wilden vrij veel doen in Monteverde dus waren we voorzien om deze dag nog het maximum eruit te halen. De meisjes gingen naar de vlindertuin en Wouter en ik naar de koffieplantage van Don Juan. We waren er wat te vroeg voor de toer maar onze sympathieke gids nam ons onmiddellijk mee en gaf ons een privé rondleiding. Wouter was natuurlijk heel erg geïnteresseerd niet alleen omdat hij zelf een koffieplant thuis staan heeft maar ook omdat hij eigenlijk eens wilde weten wat de verwerking van de bonen was. we mochten koffie plukken en merkten dat je toch wel moet voortwerken als je 2 dollar wil verdienen.

 Na de toer moesten we direct terug naar het hotel want we hadden nog voor een avondwandeling ingeschreven. De kinderen wilden Canopi doen in het donker. dus rond half 6 gingen we op weg, het bos in het domein was donker en we hoopten om veel dieren te zien maar jammer genoeg begon het te regenen en kregen we buiten een wandelende tak en een paar ogen ver weg in een boom niet zoveel te zien. De gids beloofde ons wel dat indien we 's anderendaags terugkwamen om 11 uur naar één bepaalde boom we een Quetzal zouden zien. Veel geloof hechten we er niet aan want hij had ook gezegd dat je meestal het geluk had om veel dieren te zien. 's anderendaags hadden we een wandeling in de namiddag gepland in het nationaal park met een gids.'s Morgens zaten we met een platte band en konden we dus een garage opzoeken die de band kon herstellen. de mannen moesten eerst de band eraf krijgen op een helling, gelukkig waren daar een aantal vriendelijke mannen die hen hierbij wilden helpen want we vonden ook de krik niet in de wagen. Toen wouter terug van de garage was en wij een picnic hadden verzorgd voor 's middags zijn we toch even ons geluk gaan beproeven en op zoek gegaan naar de Quetzal, de vogel van de vrijheid, en jawel hoor daar zat hij, we hebben er zelfs twee gezien. Wat een geluk, nu kon het alleen maar beter worden dachten we. Buiten het feit dat het regende was het Nationaal park wel heel mooi, niet zoveel dieren gezien maar wel mooie vogels,een nest van een kolibri, 

nog een mannelijke en vrouwelijke Quetzal en wat andere vogels en vlinders. geen apen, noch andere katachtigen maar we lieten ons niet kisten. Toen de tocht erop zat beloofde de gids nog om ons wat Kolibri's te tonen, aan de cafetaria van het domein hadden ze een paar waterpotten opgehangen met een fijn drinkgaatje en daarin zat er eens soort suikerwater waar de kolibri's blijkbaar verzot op waren. ze zoefden langs en over ons hoofd en we raakten bijna niet uitgekeken op alle mooie kleuren.

 Ook een neusbeer had het op het suikerwater gemunt. hij dacht vanuit een boom zo'n bak te kunnen omhoogtrekken maar het mislukte en het neusbeertje droop weer af .

 na een lekkere koffie en chocolademelk konden we weer de regen trotseren en we gingen dan terug door naar de hangbruggen. we hadden namelijk nog een wandeling te goed tussen het loof van de bomen. jammer genoeg was de regen nu met bakken naar beneden aan het komen en kregen we zelfs van de gids een regenponcho om ons te beschermen. Het was zeker de moeite waard om op die bruggen vanbovenuit het woud te bekijken, en het klimwerk 

in de boom was ook iets wat je niet vaak meemaakt maar we waren terug ijskoud geworden dus nu snel naar huis, een lekkere warme douche en verse kleren aan om te gaan eten in het restaurantje net over de straat. Tapas stonden er op het menu en het heeft ons gesmaakt. Lag het nu aan het vele wandelen of aan de regenachtige dag ! 's anderendaags, na ons nog even te goed te doen aan de amerikaanse pannekoeken met stroop en het lekkere fruit gingen we weer op weg naar Arenal..... 

1e stop hacienda guachipelin rincon de la vieja

Onze eerste stop was de vulkaan van Rincon de la Vieja, iets minder toeristisch maar zeker niet minder mooi. 's Morgens opgestaan en genoten van een rijkelijk ontbijt buffet en daarna de streek verkennen. we konden even geen vervoer meer zien en dus stapten we naar de waterval samen met de honden van het hotel die het best wel grappig vonden dat de kinderen speelden met hen. eens aan de vulkaan was de roep van het frisse water voor Karel en Wouter zo sterk dat ze niet snel genoeg de trappen ernaartoe konden afdalen om te genieten van het zalige water. helemaal niet koud want je zit in vulkanisch gebied.
                                    

Toen we terug aan het hotel kwamen wisten we niet goed wat we zouden verder doen en dus haalden we de wagen, de kinderen wilden graag rafting doen maar toen ontdekten we dat het raften in een pakket zat en dat je daarmee beter 's morgens vroeg begon. de prijs voor alleen rafting was de helft van het pakket (80 dollar) en daarin zaten 8 verschillende dingen om te doen dus moesten we andere plannen maken. Dan maar het natuurpark opzoeken en daarin een wandeling doen. Eens in het park genoten we allemaal van de wandeling, ook het feit dat we daar onze eerste dieren zagen blijft voor altijd bij, zeker het neusbeertje die opeens besliste om de boombrug te nemen waar Julie en Astrid op stonden

De zwavekgeur en de water- en modderpoelen die door de hitte van de vulkaan opborrelden waren zeker een speciale ervaring. Zoiets zie je zeker niet elke dag. Maar ook de wandeling in het nationaal park was een heel leuk iets. Zeker de beplanting (en wij hadden hiervoor onze persoonlijke gids zelf meegebracht wat wel lekker praktisch was) en ook de mooie bloemen die je zomaar in de natuur ziet zullen we niet gauw vergeten. ook het weer zat mee, zon en lekker warm, iets wat we in België al lang niet meer hadden gezien.

Na deze tocht kwamen we terug aan het beginpunt waar we ons nummer moesten afgeven zodat ze zeker waren dat we niet meer in de bossen zaten na sluitingstijd. een tocht naar de vulkaan konden we ook nog doen maar we vreesden dat 8 km een beetje te ver zou zijn om nu nog te doen, Ook het feit dat het rond 1 uur was en dat iedereen eigenlijk best wel honger had dus gingen  we op zoek naar iets om te eten. Niet evident in een natuurgebied, we hadden wel een soda tegen gekomen toen we de dag ervoor naar het hotel waren gereden maar we wisten niet meer hoe ver dit was en we zaten nu eigenlijk de andere kant uit dus toen we een bord zagen met de weg naar een hotel probeerden we dat te doen (ook het feit dat dit de richting was naar de warm water baden waar we toch nog wilden naartoe gaan. Na een korte stop waar we een sandwich (nee niet zoals bij ons maar een driedubbel broodje wit zacht brood met ofwel kip ertussen of zo van die smeltkaas met  of zonder hesp en sla, tomaat en frieten op je bord) zetten we onze tocht verder naar de hotsprings. we wisten helemaal niet wat we moesten verwachten maar toen we een aantal auto's langs de weg vonden stopte we ook maar. Het was ook nodig want wouter had wat last van krampen. We vroegen een aantal mensen die zich alweer richting wagen trokken of het de moeite was en na bevestiging kon ik de kinderen niet meer tegen houden. Ze snelden zich naar de baden en toen wij achteraan kwamen zaten ze al in het eerste bad dat ze tegen kwamen. Het water was niet zo warm daar maar toen we geluid hoorden wat verder op gingen we snel daarnaartoe. een beetje verder merkten we dat het bad waar we eerst in gingen eigenlijk niet meer in gebruik was en dat ze een beetje verderop een heleboel baden hadden gebouwd met een loopbrug als verbinding tussen de baden. daar konden ze genieten van de warmte en dat deden ze dan ook. heerlijk vonden de kinderen het.

na deze stop wilde wouter terug naar het hotel, hij had nood aan zijn bed en dat deden we dan ook. Jammer genoeg wou hij niet meer opstaan en konden we dus niet de soda bezoeken die we in het begin waren langs gereden maar in plaats daarvan gingen we in het hotel terug eten. het was geen hoogstaande maaltijd maar alles was wel lekker. Na nog een nachtje rust daar vertrokken we 's anderendaags naar Monteverde of het regenwoud.

Costa Rica

Ja eindelijk begin ik aan mijn verhaal over de reis. Ik was al eens begonnen maar Karel zijn laptop had opeens geen energie meer (en misschien was dat met mij ook het geval).

De reis begon op een heel rare en speciale manier. Hoe kan het ook anders maar de ochtend van kerstavond moesten we al om 3 uur op de luchthaven zijn (3 uur op voorhand en dat begrijp ik niet zo goed want uiteindelijk is het net als op een gewoon vliegtuig je vertrekt ten vroegste op het uur dat ze zeggen)  dus om 2 uur uit Drongen vertrokken met Kathleen die zo lief was om ons te brengen. Ik had behoorlijk wat schrik langs de weg want sneeuw was de spelbreker die dag en de wegen lagen er ook niet zo goed bij. derde vak was helemaal niet vrij en af en toe zelfs het tweede vak niet. gelukkig heeft ze een grote wagen zodat we toch op een bepaalde manier wat veilig zaten.

Eens aangekomen in de luchthaven was het eerst een zoeken naar waar we moesten inchecken - overal zag je mensen op de grond liggen slapen -  dan een zoeken naar een persoon van Jetair die al wakker was. Na het inchecken kon ik zelf op zoek gaan naar een rolwagen (wat eigenlijk wat stom is want ik had de rolwagen al nodig voordat ik in de rij moest aanschuiven) maar helemaal aan de andere kant van de luchthaven bevond zich de plaats waar de rolwagens stonden. begeleiding kon ik ook krijgen maar daarvoor waren we nog te vroeg dus zelf dan maar een rolwagen genomen en op weg naar de controle want we wilden zo snel mogelijk naar het vliegtuig. We waren nog te vroeg, de controle van handbagage en onszelf was nog niet gestart, pas om 4 uur konden we daar binnen. Daar ik me in een rolwagen bevond moest ik niet door de doorgang maar werd ik afgetast (en ja net zoals in de films ze tasten bijna alles af) daarna met mijn rolwagen naar de controle op drugsbezit. Ik voelde mij net een misdadiger die net betrapt was. met een toestel waar ze een doekje op bevestigen gingen ze de volledige rolstoel af (die nota bene niet de mijne was en die ik ook niet ging meenemen op het vliegtuig) daarna het doekje in een toestel die gelukkig groen licht gaf. De mevrouw vertelde toen dat ze soms drugs in de rolwagens verstoppen om die dan, nadat de persoon die zich in de rolwagen bevind op het vliegtuig zit eruit te halen en mee te nemen. Ik vond het een beetje ver gezocht maar wie ben ik, die mensen zullen er wel redenen voor hebben. eens aan de gate aangekomen stond ons vliegtuig al te wachten maar we moesten nog een lange tijd daar blijven zitten. de mensen begonnen overal eten te kopen (ja wat moet je doen als je zit te wachten) maar Wouter zei aan de kinderen dat dit niet nodig was want we zouden ontbijt krijgen eens we in de lucht waren. Nu ipv om 6 uur zijn we pas om 6u30 mogen doorgaan naar het vliegtuig daar zaten we dan, klaar om te vertrekken. Na een kwartier sprak de piloot ons toe, welkom op het vliegtuig, er werd net gemeld dat ze klaar waren om de startbaan sneeuwvrij te maken en we wachten nu nog op de ontijzeling van het vliegtuig en eens dat gebeurd is (dat duurt zo'n 10 minuutjes) kunnen we vertrekken.

en toen werd het wachten. Ik zat aan het raam links en daar stonden karretjes met materiaal op, ervoor een machine en daarvoor een berg sneeuw. na een half uurtje melde de piloot dat er wat problemen waren. We moesten wachten op sneeuwruimers maar die waren nog druk bezig op landingsbanen en startbanen en eens die er waren konden ze de bagage opladen en konden we vertrekken. nog maar wachten... toen zag ik het meest hilarische dat ik ooit had meegemaakt. naast die mastodont van een vliegtuig liepen 2 mannen met een fluovestje van jetair aan en 1 fluo oranje sneeuwschep, 1 van hen begon sneeuw te scheppen die voor de machine lag. toen kwamen er nog 2 juffies aan ook met hetzelfde fluo-vestje en die keken toe. De ene was waarschijnlijk moe en de andere nam het over, toen kwamen er andere mensen op af, grondpersoneel die normaal gezien de machines moeten besturen om de bagage op het vliegtuig te krijgen. Een discussie en een uitleg met armen en benen volgde waarop die mannen met 1 van de scheppers vertrok en terugkwam en terug vertrok. de dames hadden ook genoeg gezien en gingen ook terug weg. Toen kwam die 2 schepper terug met een wagentje haalde er een blauwe ton uit en begon te gooien, strooizout veronderstelde ik. en begon te scheppen (want zijn schep-vriend was terug verdwenen) gooide waar hij het sneeuw had weggeschopt en begon weer te scheppen. Nu had hij de dames kunnen gebruiken en net alsof ze mijn gedachten hoorde kwamen ze afgelopen. hij legde hen uit hoe en wat ze moesten doen maar omdat er maar 1 schep in het zou zat moest de tweede dame vindingrijk zijn en met een stukje karton lukte het haar ook om mee het zout te gooien. Maar toen kwamen de sneeuwruimers eraan en ik zag onze man lopen naar hen toe en zwaaien om hun aandacht te trekken. die mannen kwamen even kijken en beslisten om te helpen, eindelijk! na twee maal rond rijden en het sneeuw te ruimen gingen ze weer op pad en stuurden kleinere machines. maar er waren blijkbaar nog problemen met de machines die de bagage in het ruim moesten steken want die bleven maar slippen, dan een andere machine erbij gehaald en opeens zagen we dingen terug uit het vliegtuig komen en oef ook onze bagage erin gaan.

oproep van de piloot : we zijn er in geslaagd om de bagage in het vliegtuig te steken, wees niet ongerust het materiaal die we eruit haalden was geen bagage maar cargo die we wegens het slechte weer niet kunnen meenemen maar nu zijn we bijna klaar om te vertrekken. Op het moment dat de bagage in het ruim zit komen de ontijzelings machines en dan kunnen we vertrekken. En zo gebeurde het ook. het duurde nog wel even totdat de bagage het vliegtuig in was maar snel nadien kwam een mannetje op een hoogtewerker die op een tankwagen zat ons vliegtuig vrij te maken van ijzel en het vliegtuig kon aan zijn tocht beginnen, 4 uur later dan gepland maar we gingen ervandoor. de piloot melde ons ook nog dat wij de enige "white body" waren die konden vertrekken en dat ze na ons vertrek de luchthaven zouden sluiten. De mensen die nu nog wachten op vertrek zouden kerstavond op een veldbedje in de luchthaven meemaken. We waren dus snel de miserie vergeten en waren zo tevreden dat we konden opstijgen.

de rit ging via Cancun (Mexico) naar Liberia (Costa Rica) waar Julie ons zou staan opwachten. Eens in Cancun aangekomen mochten we op het vliegtuig blijven zitten. Enkel de mensen die daar stopten afzetten en de mensen die naar Brussel moesten oppikken. Maar 5 minuten nadat de passagiers voor Cancun waren afgestapt moesten we er ook uit. We kregen een plakkaat en moesten op een bus naar een ruimte. daar moesten we binnen blijven en wachten. zo'n anderhalf uur zijn we daar moeten blijven zitten. autobussen kwamen aan, maar onze bewaker wou ons niet laten vertrekken, wachten moesten we tot het verlossende telefoontje kwam en toen was er geen bus. eens we terug op het vliegtuig zaten moesten de mensen die naar Brussel moesten nog opstappen en konden we toch weer vertrekken. nog anderhalf uur en we waren in Liberia. het begon donker te worden. zonsondergang op het vliegtuig gezien, en toen ze het bordje gordels vastmaken aanlichten kon ik bijna huilen van geluk. Ik kon Julie niet bereiken via gsm en wist dus ook niet hoe lang ze al in de luchthaven van Liberia stond op ons te wachten. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik was zo blij (ook al moesten we nog aanschuiven voor de Douane) toen ik haar in de verte zag staan. onze bagage snel meegenomen, is ook een kleine luchthaven en dan een dikke knuffel in een ver land. Het was warm, en we waren dan ook wat blij dat de mensen van het autoverhuurbedrijf ons stonden op te wachten. Met nog wat mensen in een wagen geplaatst en naar de bureau's van Adobe. alles liep goed, de wagen stond klaar en snel daarna konden we gewapend met Gsm van het bedrijf en Gps goed ingesteld naar ons Hotel... rond 21 uur plaatselijke tijd (dus plus 7 is dat 4 uur 's morgens in België) waren we op bestemming aangekomen. We hadden er dus een trip op zitten 26 uur (dat is gerekend van thuis tot aan het hotel) Ons avontuur kon beginnen.