Monteverde, Hotel El Establo

De rit naar Monteverde zal ik niet snel vergeten. Het eerste stuk ging goed maar eens we de berg opgingen veranderde het wegdek opeens van macadam naar steentjes met grote putten. Nu begrepen we waarom de 4x4 nodig was. toen we uiteindelijk helemaal door elkaar geschud in Monteverde aankwamen zagen we een klein stadje waar ongelofelijk veel mensen en wagens reden. Wist niet goed wat ik ervan moest denken. Het hotel was van de Quakers en die waren begonnen met stallen om te vormen naar een hotel (want de landbouw en teelt is niet echt winstgevend en dus hebben ze tijdig ingezien dat toerisme in Costa Rica het grotendeel van de inkomsten verzorgt) het hotel is steeds verder uitgebreid waardoor je nu overal op de berg blokken met kamers zag, nooit hoger dan 3 verdiepingen. wij lagen dichtbij het fitness centrum en het zwembad wat voor de mannen een geluk was. nochtans was het geen probleem als je in het domein van het ene naar het andere wilde, er stond een persoon (bewaker) aan de ingang van elk gebouw en als je hem vroeg om een shuttel te laten komen kwamen ze binnen de 5 minuten met een klein busje af om je op te halen en ergens anders in het domein af te zetten.

We wilden vrij veel doen in Monteverde dus waren we voorzien om deze dag nog het maximum eruit te halen. De meisjes gingen naar de vlindertuin en Wouter en ik naar de koffieplantage van Don Juan. We waren er wat te vroeg voor de toer maar onze sympathieke gids nam ons onmiddellijk mee en gaf ons een privé rondleiding. Wouter was natuurlijk heel erg geïnteresseerd niet alleen omdat hij zelf een koffieplant thuis staan heeft maar ook omdat hij eigenlijk eens wilde weten wat de verwerking van de bonen was. we mochten koffie plukken en merkten dat je toch wel moet voortwerken als je 2 dollar wil verdienen.

 Na de toer moesten we direct terug naar het hotel want we hadden nog voor een avondwandeling ingeschreven. De kinderen wilden Canopi doen in het donker. dus rond half 6 gingen we op weg, het bos in het domein was donker en we hoopten om veel dieren te zien maar jammer genoeg begon het te regenen en kregen we buiten een wandelende tak en een paar ogen ver weg in een boom niet zoveel te zien. De gids beloofde ons wel dat indien we 's anderendaags terugkwamen om 11 uur naar één bepaalde boom we een Quetzal zouden zien. Veel geloof hechten we er niet aan want hij had ook gezegd dat je meestal het geluk had om veel dieren te zien. 's anderendaags hadden we een wandeling in de namiddag gepland in het nationaal park met een gids.'s Morgens zaten we met een platte band en konden we dus een garage opzoeken die de band kon herstellen. de mannen moesten eerst de band eraf krijgen op een helling, gelukkig waren daar een aantal vriendelijke mannen die hen hierbij wilden helpen want we vonden ook de krik niet in de wagen. Toen wouter terug van de garage was en wij een picnic hadden verzorgd voor 's middags zijn we toch even ons geluk gaan beproeven en op zoek gegaan naar de Quetzal, de vogel van de vrijheid, en jawel hoor daar zat hij, we hebben er zelfs twee gezien. Wat een geluk, nu kon het alleen maar beter worden dachten we. Buiten het feit dat het regende was het Nationaal park wel heel mooi, niet zoveel dieren gezien maar wel mooie vogels,een nest van een kolibri, 

nog een mannelijke en vrouwelijke Quetzal en wat andere vogels en vlinders. geen apen, noch andere katachtigen maar we lieten ons niet kisten. Toen de tocht erop zat beloofde de gids nog om ons wat Kolibri's te tonen, aan de cafetaria van het domein hadden ze een paar waterpotten opgehangen met een fijn drinkgaatje en daarin zat er eens soort suikerwater waar de kolibri's blijkbaar verzot op waren. ze zoefden langs en over ons hoofd en we raakten bijna niet uitgekeken op alle mooie kleuren.

 Ook een neusbeer had het op het suikerwater gemunt. hij dacht vanuit een boom zo'n bak te kunnen omhoogtrekken maar het mislukte en het neusbeertje droop weer af .

 na een lekkere koffie en chocolademelk konden we weer de regen trotseren en we gingen dan terug door naar de hangbruggen. we hadden namelijk nog een wandeling te goed tussen het loof van de bomen. jammer genoeg was de regen nu met bakken naar beneden aan het komen en kregen we zelfs van de gids een regenponcho om ons te beschermen. Het was zeker de moeite waard om op die bruggen vanbovenuit het woud te bekijken, en het klimwerk 

in de boom was ook iets wat je niet vaak meemaakt maar we waren terug ijskoud geworden dus nu snel naar huis, een lekkere warme douche en verse kleren aan om te gaan eten in het restaurantje net over de straat. Tapas stonden er op het menu en het heeft ons gesmaakt. Lag het nu aan het vele wandelen of aan de regenachtige dag ! 's anderendaags, na ons nog even te goed te doen aan de amerikaanse pannekoeken met stroop en het lekkere fruit gingen we weer op weg naar Arenal.....