thuiskomst Julie

Weken, dagen, uren werden het en uiteindelijk kwam de dag dat je even terug kwam. Gelukkig kon ik de ganse dag mezelf bezig houden met brood bakken, taarten maken, verse frietjes klaarmaken en zorgen dat alles klaar was voor het verrassingsfeest. Wouter had het moeilijker, die liep heel nerveus rond, vroeg zich telkens af of het wel allemaal nodig was, zoveel volk in zijn huis, daar kan hij moeilijk tegen, kwam dan weer naar mij met de vraag of hij nu mee moest naar de luchthaven of als hij niet beter thuis bleef. Moeilijke vraag natuurlijk, of nee geen moeilijke vraag maar eentje waar je onmogelijk een goed antwoord kan op geven want als ik zeg je hoeft niet mee denkt hij dat ik hem niet mee wil en als ik zeg ik zou graag willen dat je mee gaat vind hij dat ik hem verplicht om in de file mee te rijden en ik begrijp honderd procent als je werk bestaat uit ganse dagen op de baan te zitten dat je geen zin hebt om de zondag ook nog eens met het verkeer mee naar Zaventem te rijden. Dus ik ben met Astrid naar daar gereden en Wouter heeft thuis de activiteiten in goede banen geleid.

Zaventem leek opeens veel verder dan ik dacht, de rit naar daar was ik super nerveus dat ze misschien al zou aangekomen zijn maar ik wist gelukkig dat het vliegtuig een uurtje vertraging had zodat ik toch niet al te vroeg daar op haar moest staan wachten. Met mijn boterham met kaas die ik dan ook nog eens bijna thuis vergeten was in mijn hand stond ik daar ongeduldig te kijken naar de open gaande deuren maar telkens er een grote groep voorbij was wist ik dat haar vlucht nog wat op zich liet wachten. Een uur nadat het vliegtuig was aangekomen zag ik haar door de deur stappen, hoedje op en een brede glimlach. Eindelijk was ze er weer, na 6 maanden via skype en pc te hebben gecommuniceerd kon ik haar weer even knuffelen, heerlijk ! De boterham met kaas smaakte haar verschrikkelijk goed want ze had al niet te veel gegeten.

Natuurlijk was ze ontgoocheld dat er geen welkomscomité stond om haar op te wachten maar ik kon alles verdoezelen en uitleggen dat Karel niet mee kon omdat het nichtje die bij ons verbleef tijdens haar stage moest aankomen en dat er anders niemand thuis was ook al was papa niet mee en kon hij hen wel opvangen maar ze weet van haar vader dat die wel af en toe verdwijnt bij de buren ofzo dus dat vond ze ook heel erg begrijpbaar. De rit naar huis toe liet ik haar over Costa Rica vertellen en over de vlucht zodat ik de aandacht van thuis een beetje kon verdoezelen maar toen we de straat inreden dacht ik oh jee al die wagens daar zal ze zeker op letten, maar nee hoor, haar aandacht ging naar Ann-Sofie, een nichtje die met een klein kindje aan de hand ons stond toe te zwaaien.Bij het uitstappen kwam Karel al aangelopen en nam haar mee achteraan waar iedereen haar opwachtte. Haar gezicht was prachtig om te zien, de verrassing was geslaagd, toch een ontvangstcomité voor haar ... en voor ons een heerlijk gevoel omdat ze van niets wist.

De week thuis was hectisch, oma's en opa's op bezoek, naar universiteiten, op stap naar Brussel om eventuele beurs voor Amerika en terug inpakken want samen vertrokken we naar Parijs om daar een volgende stap te kunnen doen van haar jaartje buitenland; maar meer hierover in een volgende blog.