De reis begon op een heel rare en speciale manier. Hoe kan het ook anders maar de ochtend van kerstavond moesten we al om 3 uur op de luchthaven zijn (3 uur op voorhand en dat begrijp ik niet zo goed want uiteindelijk is het net als op een gewoon vliegtuig je vertrekt ten vroegste op het uur dat ze zeggen) dus om 2 uur uit Drongen vertrokken met Kathleen die zo lief was om ons te brengen. Ik had behoorlijk wat schrik langs de weg want sneeuw was de spelbreker die dag en de wegen lagen er ook niet zo goed bij. derde vak was helemaal niet vrij en af en toe zelfs het tweede vak niet. gelukkig heeft ze een grote wagen zodat we toch op een bepaalde manier wat veilig zaten.
Eens aangekomen in de luchthaven was het eerst een zoeken naar waar we moesten inchecken - overal zag je mensen op de grond liggen slapen - dan een zoeken naar een persoon van Jetair die al wakker was. Na het inchecken kon ik zelf op zoek gaan naar een rolwagen (wat eigenlijk wat stom is want ik had de rolwagen al nodig voordat ik in de rij moest aanschuiven) maar helemaal aan de andere kant van de luchthaven bevond zich de plaats waar de rolwagens stonden. begeleiding kon ik ook krijgen maar daarvoor waren we nog te vroeg dus zelf dan maar een rolwagen genomen en op weg naar de controle want we wilden zo snel mogelijk naar het vliegtuig. We waren nog te vroeg, de controle van handbagage en onszelf was nog niet gestart, pas om 4 uur konden we daar binnen. Daar ik me in een rolwagen bevond moest ik niet door de doorgang maar werd ik afgetast (en ja net zoals in de films ze tasten bijna alles af) daarna met mijn rolwagen naar de controle op drugsbezit. Ik voelde mij net een misdadiger die net betrapt was. met een toestel waar ze een doekje op bevestigen gingen ze de volledige rolstoel af (die nota bene niet de mijne was en die ik ook niet ging meenemen op het vliegtuig) daarna het doekje in een toestel die gelukkig groen licht gaf. De mevrouw vertelde toen dat ze soms drugs in de rolwagens verstoppen om die dan, nadat de persoon die zich in de rolwagen bevind op het vliegtuig zit eruit te halen en mee te nemen. Ik vond het een beetje ver gezocht maar wie ben ik, die mensen zullen er wel redenen voor hebben. eens aan de gate aangekomen stond ons vliegtuig al te wachten maar we moesten nog een lange tijd daar blijven zitten. de mensen begonnen overal eten te kopen (ja wat moet je doen als je zit te wachten) maar Wouter zei aan de kinderen dat dit niet nodig was want we zouden ontbijt krijgen eens we in de lucht waren. Nu ipv om 6 uur zijn we pas om 6u30 mogen doorgaan naar het vliegtuig daar zaten we dan, klaar om te vertrekken. Na een kwartier sprak de piloot ons toe, welkom op het vliegtuig, er werd net gemeld dat ze klaar waren om de startbaan sneeuwvrij te maken en we wachten nu nog op de ontijzeling van het vliegtuig en eens dat gebeurd is (dat duurt zo'n 10 minuutjes) kunnen we vertrekken.
en toen werd het wachten. Ik zat aan het raam links en daar stonden karretjes met materiaal op, ervoor een machine en daarvoor een berg sneeuw. na een half uurtje melde de piloot dat er wat problemen waren. We moesten wachten op sneeuwruimers maar die waren nog druk bezig op landingsbanen en startbanen en eens die er waren konden ze de bagage opladen en konden we vertrekken. nog maar wachten... toen zag ik het meest hilarische dat ik ooit had meegemaakt. naast die mastodont van een vliegtuig liepen 2 mannen met een fluovestje van jetair aan en 1 fluo oranje sneeuwschep, 1 van hen begon sneeuw te scheppen die voor de machine lag. toen kwamen er nog 2 juffies aan ook met hetzelfde fluo-vestje en die keken toe. De ene was waarschijnlijk moe en de andere nam het over, toen kwamen er andere mensen op af, grondpersoneel die normaal gezien de machines moeten besturen om de bagage op het vliegtuig te krijgen. Een discussie en een uitleg met armen en benen volgde waarop die mannen met 1 van de scheppers vertrok en terugkwam en terug vertrok. de dames hadden ook genoeg gezien en gingen ook terug weg. Toen kwam die 2 schepper terug met een wagentje haalde er een blauwe ton uit en begon te gooien, strooizout veronderstelde ik. en begon te scheppen (want zijn schep-vriend was terug verdwenen) gooide waar hij het sneeuw had weggeschopt en begon weer te scheppen. Nu had hij de dames kunnen gebruiken en net alsof ze mijn gedachten hoorde kwamen ze afgelopen. hij legde hen uit hoe en wat ze moesten doen maar omdat er maar 1 schep in het zou zat moest de tweede dame vindingrijk zijn en met een stukje karton lukte het haar ook om mee het zout te gooien. Maar toen kwamen de sneeuwruimers eraan en ik zag onze man lopen naar hen toe en zwaaien om hun aandacht te trekken. die mannen kwamen even kijken en beslisten om te helpen, eindelijk! na twee maal rond rijden en het sneeuw te ruimen gingen ze weer op pad en stuurden kleinere machines. maar er waren blijkbaar nog problemen met de machines die de bagage in het ruim moesten steken want die bleven maar slippen, dan een andere machine erbij gehaald en opeens zagen we dingen terug uit het vliegtuig komen en oef ook onze bagage erin gaan.
oproep van de piloot : we zijn er in geslaagd om de bagage in het vliegtuig te steken, wees niet ongerust het materiaal die we eruit haalden was geen bagage maar cargo die we wegens het slechte weer niet kunnen meenemen maar nu zijn we bijna klaar om te vertrekken. Op het moment dat de bagage in het ruim zit komen de ontijzelings machines en dan kunnen we vertrekken. En zo gebeurde het ook. het duurde nog wel even totdat de bagage het vliegtuig in was maar snel nadien kwam een mannetje op een hoogtewerker die op een tankwagen zat ons vliegtuig vrij te maken van ijzel en het vliegtuig kon aan zijn tocht beginnen, 4 uur later dan gepland maar we gingen ervandoor. de piloot melde ons ook nog dat wij de enige "white body" waren die konden vertrekken en dat ze na ons vertrek de luchthaven zouden sluiten. De mensen die nu nog wachten op vertrek zouden kerstavond op een veldbedje in de luchthaven meemaken. We waren dus snel de miserie vergeten en waren zo tevreden dat we konden opstijgen.
de rit ging via Cancun (Mexico) naar Liberia (Costa Rica) waar Julie ons zou staan opwachten. Eens in Cancun aangekomen mochten we op het vliegtuig blijven zitten. Enkel de mensen die daar stopten afzetten en de mensen die naar Brussel moesten oppikken. Maar 5 minuten nadat de passagiers voor Cancun waren afgestapt moesten we er ook uit. We kregen een plakkaat en moesten op een bus naar een ruimte. daar moesten we binnen blijven en wachten. zo'n anderhalf uur zijn we daar moeten blijven zitten. autobussen kwamen aan, maar onze bewaker wou ons niet laten vertrekken, wachten moesten we tot het verlossende telefoontje kwam en toen was er geen bus. eens we terug op het vliegtuig zaten moesten de mensen die naar Brussel moesten nog opstappen en konden we toch weer vertrekken. nog anderhalf uur en we waren in Liberia. het begon donker te worden. zonsondergang op het vliegtuig gezien, en toen ze het bordje gordels vastmaken aanlichten kon ik bijna huilen van geluk. Ik kon Julie niet bereiken via gsm en wist dus ook niet hoe lang ze al in de luchthaven van Liberia stond op ons te wachten. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik was zo blij (ook al moesten we nog aanschuiven voor de Douane) toen ik haar in de verte zag staan. onze bagage snel meegenomen, is ook een kleine luchthaven en dan een dikke knuffel in een ver land. Het was warm, en we waren dan ook wat blij dat de mensen van het autoverhuurbedrijf ons stonden op te wachten. Met nog wat mensen in een wagen geplaatst en naar de bureau's van Adobe. alles liep goed, de wagen stond klaar en snel daarna konden we gewapend met Gsm van het bedrijf en Gps goed ingesteld naar ons Hotel... rond 21 uur plaatselijke tijd (dus plus 7 is dat 4 uur 's morgens in België) waren we op bestemming aangekomen. We hadden er dus een trip op zitten 26 uur (dat is gerekend van thuis tot aan het hotel) Ons avontuur kon beginnen.
Whahah wat een belevenis Sibylle :-)
BeantwoordenVerwijderenNu word ik heel nieuwsgierig naar het vervolg ... !!!
Fijn weekend x