Parijs : het vervolg

Na onze korte rust waarbij we eigenlijk liever nog wat langer wilden blijven liggen moesten we er terug uit om te gaan eten. Ik had een leuk restaurant gevonden via internet en had daar ook geboekt om 20 uur. Dus wij de metro op naar de rue petit champs. Op de kaarten vond ik enkel rue croix petit champs maar ik dacht dat het gewoon een foutje was in het adres, mis dus. na een paar keer navragen en telkens mensen te vinden die de straat niet kenden besloten we dan toch maar in een restaurant die we waren tegen gekomen te gaan eten. het was er heel gezellig en ook heel erg Frans, heerlijk! we namen een carpaccio van avocado, wat heerlijk bleek maar ook teveel waardoor onze grote honger al ferm gestild was.   Daarna had ik een salade met geitenkaas en Julie een lasagne. We hoopten toen we op de kaart keken dat we nog plaats over zouden hebben voor het dessert maar dat was jammer genoeg niet het geval. we kregen zelfs onze hoofdmaaltijd niet helemaal naar binnen ook al smaakte het heerlijk, vooral dan samen met een half flesje rosé.
Toen we het zagen zitten om met onze volle magen te stappen wilden we naar de metro terug en richting eifeltoren rijden maar toen we aan de ingang van de metro kwamen zagen we dat het plein in een rode gloed staan, een 20-tal fel bewapende politiemannen waren we al in de straat tegen gekomen en die hadden zich goed verborgen opgezet en de voetbalsupporters op het plein waren er een vuurwerk aan het afsteken want Paris-st-Germain had de beker verloren tegen Lille en daar waren de supporters nogal ontevreden over. gelukkig konden we zonder al te veel miserie de metro bereiken en onder luid gezang zijn we uiteindelijk daar weggeraakt. ik moet zeggen een 20-tal supporters die zingen in metro-gangen is een akelig geluid.

De Eifeltoren was gelukkig een leuke verademing, overal mensen die op het gras aan het drinken en plezier maken was (verboden terrein weliswaar maar toch zaten ze daar te genieten van het mooie zicht en waarom ook niet) en daarna terug naar het hotel waar we konden genieten van een welverdiende nachtrust.
s' Anderendaags wilden we naar de marché au puches gaan en dus ipv eerst te ontbijten gingen we rond 9 uur op weg naar de markt, we zouden daar wel iets vinden om te eten. Toen we er aan kwamen zagen we dat het toch een totaal andere buurt was en dat we toch misschien beter in ons vertrouwde restaurant aan het station hadden ons ontbijt genomen maar omdat we toch een bakkerij waren tegen gekomen hebben we dan maar besloten om koeken te kopen en die op te eten in een café met een koffie en een warme chocolademelk.
Daarna zijn we terug de markt op gegaan en wat eerst voor ons een kleine markt te zijn met gewone spullen bleek naderhand een voormarktje te zijn van de grote markt die was opgedeeld in nieuwe spullen en antiek. Het stuk antiek bleek te bestaan uit kleine straatjes en steegjes die uiteindelijk allemaal in elkaar liepen en die oneindig groot bleek te zijn. De verkopers die in hun zetels de krant zaten te lezen en onder elkaar ook discussieerden over het weer, de toekomst van Frankrijk en of de vrouw van Sarkozy nu echt zwanger was of niet. Waar we onze ogen niet konden geloven was de vele winkels met kledij uit de jaren 1950 tot 1980 maar dan de duurdere merken zoals een Mugler, Dior, Channel  etc. heerlijk om te bekijken en zelfs om zoals Julie schoenen te passen waardoor we natuurlijk direct werden aangesproken door de verkoopster.

Vandaar gingen we tegen de middag naar Montmartre en de Sacré Coeur. Eens daar aangekomen merkten we dat we midden in een klein vlooienmarkt waren terecht gekomen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus deden we eerst een stuk van die markt voor we de berg naar Montmartre opklommen.

Montmartre ligt namelijk in een hoger gedeelte van Parijs en vandaar heb je ook een mooi zicht op Parijs. Na een lekkere lunch waar we deze keer toch zo slim waren om enkel het voorgerecht en het dessert te nemen (wat bij de serveerster wel voor de nodige verwarring zorgde) gingen we verder op zoek naar het mooie aan Montmartre. het was een plein, vol met artiesten die met matig talent de toeristen wilden lokken om toch een tekening van zichzelf te laten maken zodat ze toch enige frank konden verdienen maar het plein was zo overvol dat we gevlucht zijn in de zijstraten om toch een klein beetje sfeer te verkrijgen, dan maar naar de Moulin Rouge Na dit ook nog te hebben gezien konden we bijna de trip naar huis aanvangen, nu voor mij toch, Julie kon vertrekken met haar valies naar haar gastgezin. Gelukkig kwamen we nog ergens totaal onverwachts een patisserie tegen waar de ongelooflijkste geuren  ons tegemoet kwamen, een toonbank met de heerlijkste taartjes, de meest smakelijkste croissants, en een assortiment van Macarons waar we het water van in de mond kregen. Deze moest ik meenemen naar huis, dus kozen we zorgvuldig 12 verschillende en stonden we enige tijd later met het doosje in een mooi roos zakje te wachten op de metro. Het water stond nog in mijn mond en op de vraag of we er toch al niet eentje moesten proeven zag ik ook aan Julie dat dit een goed idee was. Wat ik toen smaakte was ongelofelijk, een krokant jasje die een vleug van amandel naliet in de mond met daarna een heerlijke zachte creme van caramel die tintelde op de tong. nog nooit had ik met zoveel smaak een macaron gegeten. Ze waren niet goedkoop maar ik vrees dat ik deze nooit zal kunnen namaken... 

En toen moesten we afscheid nemen... Julie wou mee naar de trein maar toen we zagen wat een tocht het was om van de metro in 'de Nord' naar de trein te komen hebben we wijselijk besloten om afscheid te nemen op ergens halverwege metro en trein. Zij op naar haar gastgezin en ik terug naar huis... Gelukkig viel het deze keer goed mee maar 8 weken is natuurlijk niet zo lang. 

Het weekendje Parijs

Zaterdagmorgen heel vroeg (06.00 u) vertrokken we naar het station om de trein te nemen naar Parijs. Iedereen bij ons thuis was opgestaan om afscheid te nemen van Julie die er tenslotte weer vandoor ging voor 8 weken. We beginnen het wel gewoon te worden denk ik zo bij mezelf maar 8 weken is natuurlijk niets vergeleken met de 6 maanden in het verre Costa Rica. De trein was mooi op tijd en zo konden we beginnen aan een weekendje rustig vertoeven in Parijs. Eerst moesten we van de "Nord" naar de "L'est" en met een plannetje in een boekje van Parijse bezienswaardigheden was dit niet zo evident. In plaats van het direct even te vragen liepen we door een straat waar de Indische eetstalletjes al een aroma over ons heen stuurden waar we eigenlijk een beetje ongemakkelijk van werden. Toen we uiteindelijk niet de straten vonden waar we naar op zoek waren  keken we even uit of we ergens iemand zagen die er als inwoner van Parijs uitzag om de weg te vragen. Uiteindelijk merkten we na 3 verschillende weg-beschrijvingen dat we de verkeerde kant waren uitgegaan en de vriendelijke postbode die ons op het laatst de goede richting wees was heel erg met ons begaan want hij gaf zelfs een alternatieve route omdat hij de grote blauwe valies van Julie in de gaten had.

Het hotel viel reuze mee, een leuke inkom, vriendelijk en behulpzaam personeel en een kamer die heel erg mooi oogde en dat alles voor 50 euro per nacht. Toen we buiten waren en we zagen dat de werkelijke prijs 150 euro was en we dus een discount voor het late boeken van 100 euro hadden gekregen waren we blij verrast. Nu nog enkel op zoek naar een lekker goedkoop ontbijt. goedkoop is nu niet direct iets wat je moet noemen in Parijs maar na grondig onderzoek van de plaatselijke restaurantjes in de buurt van het station vonden we toch een lekker ontbijt voor 6 euro pp. een glaasje fruitsap, een warme chocolademelk (of koffie of thee), een croissantje, een stukje stokbrood met confituur en boter. De croissant was heerlijk en de rest trouwens ook en we konden er tegen om een dagje op stap te gaan! waar eerst naartoe natuurlijk. even de metrolijn bekijken en zien wat de goedkoopste manier was om te twee dagen door te brengen en dan naar de Notre Dame. Een kerk die me bij het vorige bezoek een grote indruk had gemaakt en dit nu ook weer terug naar boven bracht. Prachtige vensterramen, en die zuilen dan, net alsof ze tot de hemel omhoog gaan. Ook achter de Notre Dame bevind zich een klein tuintje waar de rozen, vol stof door de werken die ook overal in Parijs aan de gang zijn, heerlijk ruiken en zorgen dat je even denkt dat je niet in een stad bent.

vandaar gingen we over de brug naar linkeroever waar we heerlijk konden snuisteren in alle boekenstalletjes die er stonden. Natuurlijk vond mijn dochter een boek die ze wilde lezen maar voor een paar euro's kan je daar al een boek kopen dus viel dat goed mee. Ook het bezoeken van het Shakespeare house liet een leuke indruk na, een boekenwinkel vol Engelse boeken en bovenaan een plaats waar je kan lezen en genieten van alle boeken ook degene die niet voor verkoop bestemd zijn, wat wel jammer was want bij toeval tussen alle mooie boeken vond ik er één die alle verhalen waar de toneelstukken uit voort gekomen zijn van Shakespeare bevatte. Toen kregen we weer honger maar of het nu lag aan de geuren die ons uit een kleine straat tegemoet kwamen of als we nu werkelijk alweer honger hadden dat kan ik je nu niet vertellen want we hebben ons gewoon overgeleverd aan onze neus en de geur van voedsel gevolgd. We hadden het geluk dat we zomaar op Maoz botsten waardoor we direct wisten wat we wilden eten. Julie had al in Barcelona daar gegeten en de falafels waren er heerlijk dus gingen we er ook voor. De groentjes mocht je zelf in je shoarma doen en de sausjes ook, zoveel je kon en wilde, heerlijk vond ik het en ik was niet alleen!

Daarna richting het Louvre, we gingen wel niet binnen in het Louvre maar wilden toch de buitenkant en dan specifiek de tuinen bewonderen en vandaar naar Champs-Èlysées wat een hele leuke wandeling bleek te zijn en waar je overal mensen op stoelen zag zitten in de tuinen, rond het gras of in het gras zag picknicken. de obelisk voorbij en vandaar tussen de lanen, waar we ook nog even heerlijk van een pannekoek konden genieten, richting drukste winkelstraat van Parijs. De zin om te winkelen zat er niet echt in en ook de soort winkels daar konden ons niet echt boeien. We wilden wel even stoppen voor een kop koffie maar toen we de prijzen van Patisserie Ladurée zagen besloten we even binnen te gaan om alle heerlijke taartjes en macarons te bewonderen maar we wilden toch op een andere plaats een koffie nemen. toen we aan de arc de triomph kwamen hebben we ons toch laten verleiden tot een dure maar wel lekkere thee maar we betaalden het graag omdat het uitzicht wel wat meer had. 

En toen waren we kapot, we wilden nog de eifeltoren zien maar besloten, na wijze raad van een vriendin van mij, deze te laten totdat het donker was en nu af te zakken naar het hotel waar we ons even gingen verfrissen en een rustpauze konden nemen voordat we ons restaurant gingen opzoeken dat we geboekt hadden. 

thuiskomst Julie

Weken, dagen, uren werden het en uiteindelijk kwam de dag dat je even terug kwam. Gelukkig kon ik de ganse dag mezelf bezig houden met brood bakken, taarten maken, verse frietjes klaarmaken en zorgen dat alles klaar was voor het verrassingsfeest. Wouter had het moeilijker, die liep heel nerveus rond, vroeg zich telkens af of het wel allemaal nodig was, zoveel volk in zijn huis, daar kan hij moeilijk tegen, kwam dan weer naar mij met de vraag of hij nu mee moest naar de luchthaven of als hij niet beter thuis bleef. Moeilijke vraag natuurlijk, of nee geen moeilijke vraag maar eentje waar je onmogelijk een goed antwoord kan op geven want als ik zeg je hoeft niet mee denkt hij dat ik hem niet mee wil en als ik zeg ik zou graag willen dat je mee gaat vind hij dat ik hem verplicht om in de file mee te rijden en ik begrijp honderd procent als je werk bestaat uit ganse dagen op de baan te zitten dat je geen zin hebt om de zondag ook nog eens met het verkeer mee naar Zaventem te rijden. Dus ik ben met Astrid naar daar gereden en Wouter heeft thuis de activiteiten in goede banen geleid.

Zaventem leek opeens veel verder dan ik dacht, de rit naar daar was ik super nerveus dat ze misschien al zou aangekomen zijn maar ik wist gelukkig dat het vliegtuig een uurtje vertraging had zodat ik toch niet al te vroeg daar op haar moest staan wachten. Met mijn boterham met kaas die ik dan ook nog eens bijna thuis vergeten was in mijn hand stond ik daar ongeduldig te kijken naar de open gaande deuren maar telkens er een grote groep voorbij was wist ik dat haar vlucht nog wat op zich liet wachten. Een uur nadat het vliegtuig was aangekomen zag ik haar door de deur stappen, hoedje op en een brede glimlach. Eindelijk was ze er weer, na 6 maanden via skype en pc te hebben gecommuniceerd kon ik haar weer even knuffelen, heerlijk ! De boterham met kaas smaakte haar verschrikkelijk goed want ze had al niet te veel gegeten.

Natuurlijk was ze ontgoocheld dat er geen welkomscomité stond om haar op te wachten maar ik kon alles verdoezelen en uitleggen dat Karel niet mee kon omdat het nichtje die bij ons verbleef tijdens haar stage moest aankomen en dat er anders niemand thuis was ook al was papa niet mee en kon hij hen wel opvangen maar ze weet van haar vader dat die wel af en toe verdwijnt bij de buren ofzo dus dat vond ze ook heel erg begrijpbaar. De rit naar huis toe liet ik haar over Costa Rica vertellen en over de vlucht zodat ik de aandacht van thuis een beetje kon verdoezelen maar toen we de straat inreden dacht ik oh jee al die wagens daar zal ze zeker op letten, maar nee hoor, haar aandacht ging naar Ann-Sofie, een nichtje die met een klein kindje aan de hand ons stond toe te zwaaien.Bij het uitstappen kwam Karel al aangelopen en nam haar mee achteraan waar iedereen haar opwachtte. Haar gezicht was prachtig om te zien, de verrassing was geslaagd, toch een ontvangstcomité voor haar ... en voor ons een heerlijk gevoel omdat ze van niets wist.

De week thuis was hectisch, oma's en opa's op bezoek, naar universiteiten, op stap naar Brussel om eventuele beurs voor Amerika en terug inpakken want samen vertrokken we naar Parijs om daar een volgende stap te kunnen doen van haar jaartje buitenland; maar meer hierover in een volgende blog.

de lente

Heerlijke tijd van het jaar, vooral met een tuin die steeds weer een ander zicht heeft en na een winter vol met grauwe winterdagen, sneeuw en ijzel mogen we nu van een vroege lente genieten. Wouter zijn zakdoekjesboom of vaantjesboom (Davidia involucrata voor de kenners) staat prachtig in bloei, jammer dat dit niet lang duurt,








 en ook de bloesems van de appelboom zorgen dat ook al wordt het donker de tuin in bloei staat. Ik geniet van een glaasje wijn op het terras en weet dat ik van heel veel geluk mag spreken met een tuin als die van ons. Wouter zijn heiligdom zeg ik soms want het is uiteindelijk allemaal zijn werk. Hij heeft ervoor gezorgd dat de tuin zo mooi is en geniet nog dagelijks (al is het soms met tegenzin) van het werken in de tuin. Het vervelende is natuurlijk dat hij een vrouw heeft met zwarte vingers. Ik kan er echt niets van en het is niet dat ik het niet zou willen maar ik heb er echt geen voeling voor, als hij dan eens een paar dagen voor het werk weg moet en hij zegt me: "kijk of de planten water nodig hebben" dan sta ik de dag erop weer te twijfelen en doe altijd het verkeerde, ik probeer wel maar het lukt met niet. Blijkbaar is zoiets aangeboren en heeft de één het wel en de ander het niet. Ik denk ook niet dat het ligt aan de opvoeding want wouter die komt uit de stad en ik uit een dorp. We hadden weliswaar geen tuin en hij had wel een klein stadstuintjes maar zijn ouders hebben het ook niet, de groene vingers bedoel ik dan, en zijn grootouders hadden het ook niet. heel raar... mijn moeder die kan bloemen houden in huis die bij mij stuk gaan, vroeger was het ook wel zo, ofwel krijgen ze te veel water ofwel te weinig. bij mij ook... maar als je ouder bent dan gaat alles misschien wat trager waardoor het teveel dan net goed wordt. 

Ik ben ook weer op zoek naar de perfecte lounge voor buiten. oké, ik heb gezien wat ik wil maar het kost te veel dus moet ik naar alternatieven kijken maar zoals altijd als ik iets echt graag zie dan vind je geen goedkopere versie van en ik neem geen genoegen met minder! zeker niet! vandaag sloeg ik de zondagskrant open en daar stonden ze weer en ja ik weet waar ze ze verkopen en ik weet hoeveel ze kosten maar hoe ik ook naar andere merken kijk, hoe ik ook probeer om via internet de verschillende modellen te bekijken, ik vind gelijkaardige nergens. het is zoals mijn man zegt : " als jij iets vind dan heeft niemand het nog en dus is het duur, je moet wat geduld hebben en binnen dit en 2 jaar staan ze goedkoper en vind je zo overal" maar eigenlijk wil ik ze liefst nu al. Ik wil lekker kunnen relaxen buiten onder de boom want in de zon is het snel te warm voor mij en ik wil genieten van mijn tuin, het zicht erop (ook al denkt wouter dat ik dit niet apprecieer maar ik doe het echt wel, ik heb misschien niet de neiging om het telkens terug te zeggen en af en toe zaag ik wel even omdat er te veel hangpotten hangen, ik ben Heidi in tirol niet hé.
zo ik hoop dat ik binnenkort iets tegen kom die ook helemaal mijn zin is.. 











ik laat het jullie allemaal weten.