toneel

Gisteren laatste voorstelling gespeeld van 8 vrouwen. heerlijk gevoel om weer te leven, mee te doen en grenzen te verleggen. Aan de andere kant is het ook weer een moment waarop je met je neus op de feiten wordt gedrukt: je bent anders. Nee anders is misschien wel het woord niet maar ik heb pijn en het duurt verdomd lang tot die pijn minder wordt. Na een weekendje spelen moet ik een aantal dagen plat in de zetel, rusten, terwijl mijn huis langzaamaan een stort wordt moet ik elke keer weer langer plat om de miserie te doorstaan. 

Moest ik natuurlijk enkel en alleen me moeten bezig houden met de voorstellingen en de repetities het zou makkelijker zijn maar ook tussendoor gebeurd er nog van alles, lopen er nog 3 kinderen rond met behoeften, moet ik mee naar recepties, ga ik gordijnen naaien omdat ik het beloofd heb, zit ik op maandag vrijwillig secretariaatswerk te doen en ga ik ook nog even over en weer naar Frankrijk om mijn nieuwste petekind op te zoeken. Maar zo heb ik dan ook weer het gevoel dat ik leef! 


Heel plechtig heb ik mijn familie verteld dat het waarschijnlijk de laatste keer is dat ze me op de planken konden bewonderen maar toen de voorzitter me vroeg of ik het zag zitten om nog mee te spelen zei ik natuurlijk ja. Ik wil de mogelijkheid nog open laten, zeker nog achter de schermen meedoen en later zien we wel. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het gesteld zal zijn met mijn been volgend jaar en zolang er hoop is en de mogelijkheid om toch nog eens mee te doen wil ik deze open laten. 


vandaag is het mooi weer en morgen, ja morgen is er een nieuwe dag en hopelijk ga ik deze week de moed bijeen krijgen om mijn huis proper te krijgen en toch nog tussendoor te genieten van het mooie weer.