Parijs : het vervolg

Na onze korte rust waarbij we eigenlijk liever nog wat langer wilden blijven liggen moesten we er terug uit om te gaan eten. Ik had een leuk restaurant gevonden via internet en had daar ook geboekt om 20 uur. Dus wij de metro op naar de rue petit champs. Op de kaarten vond ik enkel rue croix petit champs maar ik dacht dat het gewoon een foutje was in het adres, mis dus. na een paar keer navragen en telkens mensen te vinden die de straat niet kenden besloten we dan toch maar in een restaurant die we waren tegen gekomen te gaan eten. het was er heel gezellig en ook heel erg Frans, heerlijk! we namen een carpaccio van avocado, wat heerlijk bleek maar ook teveel waardoor onze grote honger al ferm gestild was.   Daarna had ik een salade met geitenkaas en Julie een lasagne. We hoopten toen we op de kaart keken dat we nog plaats over zouden hebben voor het dessert maar dat was jammer genoeg niet het geval. we kregen zelfs onze hoofdmaaltijd niet helemaal naar binnen ook al smaakte het heerlijk, vooral dan samen met een half flesje rosé.
Toen we het zagen zitten om met onze volle magen te stappen wilden we naar de metro terug en richting eifeltoren rijden maar toen we aan de ingang van de metro kwamen zagen we dat het plein in een rode gloed staan, een 20-tal fel bewapende politiemannen waren we al in de straat tegen gekomen en die hadden zich goed verborgen opgezet en de voetbalsupporters op het plein waren er een vuurwerk aan het afsteken want Paris-st-Germain had de beker verloren tegen Lille en daar waren de supporters nogal ontevreden over. gelukkig konden we zonder al te veel miserie de metro bereiken en onder luid gezang zijn we uiteindelijk daar weggeraakt. ik moet zeggen een 20-tal supporters die zingen in metro-gangen is een akelig geluid.

De Eifeltoren was gelukkig een leuke verademing, overal mensen die op het gras aan het drinken en plezier maken was (verboden terrein weliswaar maar toch zaten ze daar te genieten van het mooie zicht en waarom ook niet) en daarna terug naar het hotel waar we konden genieten van een welverdiende nachtrust.
s' Anderendaags wilden we naar de marché au puches gaan en dus ipv eerst te ontbijten gingen we rond 9 uur op weg naar de markt, we zouden daar wel iets vinden om te eten. Toen we er aan kwamen zagen we dat het toch een totaal andere buurt was en dat we toch misschien beter in ons vertrouwde restaurant aan het station hadden ons ontbijt genomen maar omdat we toch een bakkerij waren tegen gekomen hebben we dan maar besloten om koeken te kopen en die op te eten in een café met een koffie en een warme chocolademelk.
Daarna zijn we terug de markt op gegaan en wat eerst voor ons een kleine markt te zijn met gewone spullen bleek naderhand een voormarktje te zijn van de grote markt die was opgedeeld in nieuwe spullen en antiek. Het stuk antiek bleek te bestaan uit kleine straatjes en steegjes die uiteindelijk allemaal in elkaar liepen en die oneindig groot bleek te zijn. De verkopers die in hun zetels de krant zaten te lezen en onder elkaar ook discussieerden over het weer, de toekomst van Frankrijk en of de vrouw van Sarkozy nu echt zwanger was of niet. Waar we onze ogen niet konden geloven was de vele winkels met kledij uit de jaren 1950 tot 1980 maar dan de duurdere merken zoals een Mugler, Dior, Channel  etc. heerlijk om te bekijken en zelfs om zoals Julie schoenen te passen waardoor we natuurlijk direct werden aangesproken door de verkoopster.

Vandaar gingen we tegen de middag naar Montmartre en de Sacré Coeur. Eens daar aangekomen merkten we dat we midden in een klein vlooienmarkt waren terecht gekomen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus deden we eerst een stuk van die markt voor we de berg naar Montmartre opklommen.

Montmartre ligt namelijk in een hoger gedeelte van Parijs en vandaar heb je ook een mooi zicht op Parijs. Na een lekkere lunch waar we deze keer toch zo slim waren om enkel het voorgerecht en het dessert te nemen (wat bij de serveerster wel voor de nodige verwarring zorgde) gingen we verder op zoek naar het mooie aan Montmartre. het was een plein, vol met artiesten die met matig talent de toeristen wilden lokken om toch een tekening van zichzelf te laten maken zodat ze toch enige frank konden verdienen maar het plein was zo overvol dat we gevlucht zijn in de zijstraten om toch een klein beetje sfeer te verkrijgen, dan maar naar de Moulin Rouge Na dit ook nog te hebben gezien konden we bijna de trip naar huis aanvangen, nu voor mij toch, Julie kon vertrekken met haar valies naar haar gastgezin. Gelukkig kwamen we nog ergens totaal onverwachts een patisserie tegen waar de ongelooflijkste geuren  ons tegemoet kwamen, een toonbank met de heerlijkste taartjes, de meest smakelijkste croissants, en een assortiment van Macarons waar we het water van in de mond kregen. Deze moest ik meenemen naar huis, dus kozen we zorgvuldig 12 verschillende en stonden we enige tijd later met het doosje in een mooi roos zakje te wachten op de metro. Het water stond nog in mijn mond en op de vraag of we er toch al niet eentje moesten proeven zag ik ook aan Julie dat dit een goed idee was. Wat ik toen smaakte was ongelofelijk, een krokant jasje die een vleug van amandel naliet in de mond met daarna een heerlijke zachte creme van caramel die tintelde op de tong. nog nooit had ik met zoveel smaak een macaron gegeten. Ze waren niet goedkoop maar ik vrees dat ik deze nooit zal kunnen namaken... 

En toen moesten we afscheid nemen... Julie wou mee naar de trein maar toen we zagen wat een tocht het was om van de metro in 'de Nord' naar de trein te komen hebben we wijselijk besloten om afscheid te nemen op ergens halverwege metro en trein. Zij op naar haar gastgezin en ik terug naar huis... Gelukkig viel het deze keer goed mee maar 8 weken is natuurlijk niet zo lang.