woensdag 19 september 2012

Pijn

Weeral iets relatief want pijn en pijn is twee dat zei mijn grootmoeder altijd.
Inderdaad wat pijn is voor mij is geen pijn voor een ander en omgekeerd. Soms heb je afkeer van iets of denk je dit zal pijn doen en dan valt dit wel mee maar iemand die vaak pijn heeft leert er mee te leven. Kan je het gewoon worden? Nee dat denk ik niet, pijn word je niet gewoon, pijn onderga je. Je verdraagt het en je hoopt dat het over gaat.

Waarom ik nu pijn aanhaal en waarom ik dit even naar jullie toe stuur, waarschijnlijk omdat ik de laatste tijd steeds meer afzie en dat ik me afvraag waar het naartoe gaat. Ik denk soms aan de mensen met één of andere ziekte die aftakeling meebrengt. Dit moet vreselijk zijn, weten dat je niet gaat verbeteren en weten dat elke stap achteruit niet meer kan ongedaan gemaakt worden. Bij ons weet je het niet natuurlijk. Ik zag mensen die uiteindelijk met krukken rondliepen maar je ziet ook mensen die gewoon verder rondlopen, in een kar zitten en waarschijnlijk zijn er ook een boel mensen die er minder last van hebben of die zoveel last hebben dat ze niet meer buiten komen. Maar je weet niet bij welke groep je behoort. Mijn ziekte is niet heel erg zeg ik altijd tegen mensen maar hij is ook niet makkelijk. Af en toe denk ik dat ik wel goed genoeg ben om te gaan werken maar als ik dan weer een week of een aantal dagen na elkaar zoveel pijn heb dat zelfs zitten me heel snel verveeld, dat zelfs liggen in bed of in de zetel niet lukt tjah dan weet ik niet goed waarom ik zou moeten gaan werken. Hoe kan je zoiets uitleggen aan een werkgever?

Ik voel de pijn wat wegebben en ik denk dat ik nu weer het ergste heb gehad. Ik hoop dat we nu weer gewoon verder kunnen ook al weet ik dat de pijn steeds vaker en steeds sneller terug komt. pijnstillers helpen niet echt, me er druk om maken ook niet dus ik onderga gewoon wat is en wat komt.

maandag 18 juni 2012

Er is de laatste tijd wel veel gebeurd. Misschien daarom dat mijn blog leeg bleef ook al vind ik dit geen reden. Juist een reden meer om te schrijven zodat ik alles van me af kan schrijven. Mijn been heeft weer even voor overlast gezorgd. Zat met een teen waarom een soort wratje (komt blijkbaar door de stuwing in de teen waardoor er een soort wratjes worden gevormd, ze lijken op gewone wratjes maar zijn het niet. je kan ze niet zomaar behandelen want onder dit bolletje zit een bloedvat die eens het open is blijft bloeden. dus afblijven is de boodschap). Op mijn teen zat er dus zo'n wrat en die is open gegaan met vervelende bloedingen tot gevolg. Altijd leuk als je bij de bakker staat op zaterdagmorgen en opeens voelt dat het sompig wordt in je schoen. dan weet je dat je eigenlijk gewoon moet buiten stappen en richting huis moet rijden maar je bent bijna aan de beurt dus waarom niet even wachten, of toch niet, het gevoel krijgen dat je flauw gaat vallen maar je vasthouden aan het feit dat er 4 mensen thuis op lekkere pistolets wachten en dat ze het zo gewoon gemaakt zijn dat jij altijd op zaterdag naar de bakker gaat want als zij gaan hebben ze het verkeerde mee. Is het een fout om zelf dingen te willen doen zodat je zeker bent dat het juist gebeurd? Ja ergens wel, loslaten noemen ze dat maar dit is zo moeilijk. Nu ik sta dus bij de bakker en ik hoop dat het allemaal snel gebeurd zodat ik toch nog zonder kleerscheuren in mijn wagen kan naar huis rijden. oef eindelijk naar mij, snel (ook al begrijpt de verkoopster nooit wat ik bedoel als ik zeg 10 stuks) mijn bestelling geven en zo rap mogelijk naar huis terug. terwijl ik bestel laat ik de kinderen weten dat ze mijn voetenwasbakje moeten vullen met ijskoud water met ijsblokjes zodat ik direct als ik thuis kom erin kan, met steunkous en al indien nodig. lekker gezellig samen ontbijten zit er voor mij deze keer niet bij. ik kan bibberen in het koude sop en hopelijk krijg ik het bloeden gestopt. dan maar naar de dokter hiermee denk ik, zo kan het niet verder. Huisarts weet ook niet goed wat hij moet doen, aanstippen met zink?(is dit een vraag naar mij toe? Ben ik de dokter??) of naar een specialist sturen zegt hij.Laten we het nog even aankijken denk ik zo want weet helemaal niet meer waarnaartoe. Mijn arts die in Antwerpen zat is verhuist naar Rotterdam. Ooit wil ik wel eens naar daar maar met een teen die elke dag wel bloed vind ik het niet verantwoord naar daar te rijden. Na een week elke dag een bloeding te hebben beslis ik te bellen met Antwerpen. In Gent is er ook wel een arts maar ik heb geen vertrouwen in haar en uiteindelijk hebben ze mijn dossier toch in Antwerpen dus ik kan het toch maar proberen. Eind mei kan ik je er wel tussen krijgen zegt de secretaresse mij aan de lijn??? Eind mei vraag ik nog eens voor de zekerheid. Ik loop al 3 weken met bloedingen moet ik nu nog een volle maand geduld hebben. Ik kan niet meer buiten en dan weet ik nog niet eens of ze mij zullen kunnen helpen. pffffffffffffff geduld is nu niet direct mijn grootste eigenschap als ik in de problemen zit. Ik probeer nog even uit te leggen dat het echt vervelend is en dat ik niet weet of ik het zo lang zal volhouden. Ik krijg de arts aan de lijn en die legt nog eens uit dat ze me niet kent en dat ze mij er al tussen moet nemen want wachtlijsten zijn zeker 2 maanden voor de andere gevallen en dat ze het ontzettend druk heeft .... Oké ik begrijp het (eigenlijk nog steeds niet want hier in België is het nu zo dat indien je een afspraak wilt met gelijk welke dokter je gewoon heel veel geduld moet hebben. Mijn schoonbroer belde een oogarts en hij moest 6 maanden wachten op een afspraak. komaan dat is toch niet meer normaal)
Na heel veel rust en geduld en koud waterbaden mocht ik uiteindelijk naar Antwerpen, ik bespaar je het detail van wachten in de wachtkamer, de dokter bekijkt mijn teen en het eerste wat ze zegt "maar waarom heb je daarmee zo lang rond gelopen?" Ik denk dat mijn blik alles heeft uitgelegd, ik hoefde geen antwoord te geven. Ze hebben het wratje verwijderd, het dichtgeschroeid met een heerlijk apparaat die ik dan ook nog eens meekreeg, zo'n zelfhulpsetje. en daarna ingespoten met foam. Een nieuwe methode waarmee ze probeerd de druk in mijn been te verminderen. Nu hopen dat het lukt. Ik vertel wel nog het vervolg want in December gaan ze het drastisch proberen aan te pakken en gaan we kijken of het helpt om de druk in de voet  te verminderen ( ja december je hoort het goed, ik moest een afspraak maken na eind september en het is december geworden eerste datum die vrij was om 's morgens te laten inspuiten) Toen ik naar Antwerpen moest belde 's morgens ook mijn zus dat mijn papa met ernstige ademhalingsproblemen was opgenomen in het hospitaal, toen ik in de wachtzaal zat liet ze nog maar eens weten dat ze hem in coma hadden moeten brengen want zijn hart haalde het niet meer op. maar dat is een ander verhaal.

zondag 25 maart 2012

toneel

Gisteren laatste voorstelling gespeeld van 8 vrouwen. heerlijk gevoel om weer te leven, mee te doen en grenzen te verleggen. Aan de andere kant is het ook weer een moment waarop je met je neus op de feiten wordt gedrukt: je bent anders. Nee anders is misschien wel het woord niet maar ik heb pijn en het duurt verdomd lang tot die pijn minder wordt. Na een weekendje spelen moet ik een aantal dagen plat in de zetel, rusten, terwijl mijn huis langzaamaan een stort wordt moet ik elke keer weer langer plat om de miserie te doorstaan. 


Moest ik natuurlijk enkel en alleen me moeten bezig houden met de voorstellingen en de repetities het zou makkelijker zijn maar ook tussendoor gebeurd er nog van alles, lopen er nog 3 kinderen rond met behoeften, moet ik mee naar recepties, ga ik gordijnen naaien omdat ik het beloofd heb, zit ik op maandag vrijwillig secretariaatswerk te doen en ga ik ook nog even over en weer naar Frankrijk om mijn nieuwste petekind op te zoeken. Maar zo heb ik dan ook weer het gevoel dat ik leef! 


Heel plechtig heb ik mijn familie verteld dat het waarschijnlijk de laatste keer is dat ze me op de planken konden bewonderen maar toen de voorzitter me vroeg of ik het zag zitten om nog mee te spelen zei ik natuurlijk ja. Ik wil de mogelijkheid nog open laten, zeker nog achter de schermen meedoen en later zien we wel. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het gesteld zal zijn met mijn been volgend jaar en zolang er hoop is en de mogelijkheid om toch nog eens mee te doen wil ik deze open laten. 


vandaag is het mooi weer en morgen, ja morgen is er een nieuwe dag en hopelijk ga ik deze week de moed bijeen krijgen om mijn huis proper te krijgen en toch nog tussendoor te genieten van het mooie weer.



maandag 24 oktober 2011

Kan ik even stilstaan

alles gaat zo  snel, de dagen lopen voorbij en we zijn alweer een paar weken het schooljaar gestart (voor de ene wat langer dan voor de andere natuurlijk) Astrid is met goede moed aan het 5de jaar mode begonnen, Karel startte zijn 2de jaar communicatie management en Julie startte in Antwerpen, taal en letterkunde (engels en theater-, film- en literatuurwetenschappen) Momenteel spreken ze alweer over de volgende vakantie (de zomervakantie dan wel ) want het studeren is lastig en naar school gaan nog meer. Zelf ben ik terug begonnen met vrijwilligerswerk, ik ga een dag in de week meedraaien bij Wisper, een organisatie die zich bezig houdt met cursussen op vlak van theater, literatuur, muziek en kunst. Ik geniet van dat dagje werken, terug het gevoel hebben om iets te betekenen. Niet dat ik anders niets doe maar zoals iedere huisvrouw wel weet voelt  wat je dagdagelijks doet voor kinderen en man als water naar zee brengen, eens je gedaan hebt kan je herbeginnen. Nooit is de wasmand volledig leeg, nooit is de afwas volledig gedaan, nooit is het huis helemaal proper! Als je met het ene klaar ben kan je terug beginnen aan het andere maar ik klaag niet. Ik ben wat blij met alle dingen die ik nog kan doen maar dat dagje op kantoor zorgt ervoor dat ik weer weet wat ik graag doe.

Ik zou onmiddellijk de beslissing om voor de kinderen te stoppen met werken opnieuw nemen want ik vind het heel erg belangrijk dat er iemand voor hen is thuis als ze van school komen maar ergens mis ik nog steeds dat contact dat je hebt op kantoor, de leuke babbels en het even weg van thuis zijn en ook al is het maar één dagje in de week het helpt me om mezelf weer nuttig te voelen.

Zo ik hoop dat ik de volgende keer wat meer kan vertellen

dikke knuffel

woensdag 25 mei 2011

Parijs : het vervolg

Na onze korte rust waarbij we eigenlijk liever nog wat langer wilden blijven liggen moesten we er terug uit om te gaan eten. Ik had een leuk restaurant gevonden via internet en had daar ook geboekt om 20 uur. Dus wij de metro op naar de rue petit champs. Op de kaarten vond ik enkel rue croix petit champs maar ik dacht dat het gewoon een foutje was in het adres, mis dus. na een paar keer navragen en telkens mensen te vinden die de straat niet kenden besloten we dan toch maar in een restaurant die we waren tegen gekomen te gaan eten. het was er heel gezellig en ook heel erg Frans, heerlijk! we namen een carpaccio van avocado, wat heerlijk bleek maar ook teveel waardoor onze grote honger al ferm gestild was.   Daarna had ik een salade met geitenkaas en Julie een lasagne. We hoopten toen we op de kaart keken dat we nog plaats over zouden hebben voor het dessert maar dat was jammer genoeg niet het geval. we kregen zelfs onze hoofdmaaltijd niet helemaal naar binnen ook al smaakte het heerlijk, vooral dan samen met een half flesje rosé.
Toen we het zagen zitten om met onze volle magen te stappen wilden we naar de metro terug en richting eifeltoren rijden maar toen we aan de ingang van de metro kwamen zagen we dat het plein in een rode gloed staan, een 20-tal fel bewapende politiemannen waren we al in de straat tegen gekomen en die hadden zich goed verborgen opgezet en de voetbalsupporters op het plein waren er een vuurwerk aan het afsteken want Paris-st-Germain had de beker verloren tegen Lille en daar waren de supporters nogal ontevreden over. gelukkig konden we zonder al te veel miserie de metro bereiken en onder luid gezang zijn we uiteindelijk daar weggeraakt. ik moet zeggen een 20-tal supporters die zingen in metro-gangen is een akelig geluid.
De Eifeltoren was gelukkig een leuke verademing, overal mensen die op het gras aan het drinken en plezier maken was (verboden terrein weliswaar maar toch zaten ze daar te genieten van het mooie zicht en waarom ook niet) en daarna terug naar het hotel waar we konden genieten van een welverdiende nachtrust.
s' Anderendaags wilden we naar de marché au puches gaan en dus ipv eerst te ontbijten gingen we rond 9 uur op weg naar de markt, we zouden daar wel iets vinden om te eten. Toen we er aan kwamen zagen we dat het toch een totaal andere buurt was en dat we toch misschien beter in ons vertrouwde restaurant aan het station hadden ons ontbijt genomen maar omdat we toch een bakkerij waren tegen gekomen hebben we dan maar besloten om koeken te kopen en die op te eten in een café met een koffie en een warme chocolademelk.
Daarna zijn we terug de markt op gegaan en wat eerst voor ons een kleine markt te zijn met gewone spullen bleek naderhand een voormarktje te zijn van de grote markt die was opgedeeld in nieuwe spullen en antiek. Het stuk antiek bleek te bestaan uit kleine straatjes en steegjes die uiteindelijk allemaal in elkaar liepen en die oneindig groot bleek te zijn. De verkopers die in hun zetels de krant zaten te lezen en onder elkaar ook discussieerden over het weer, de toekomst van Frankrijk en of de vrouw van Sarkozy nu echt zwanger was of niet. Waar we onze ogen niet konden geloven was de vele winkels met kledij uit de jaren 1950 tot 1980 maar dan de duurdere merken zoals een Mugler, Dior, Channel  etc. heerlijk om te bekijken en zelfs om zoals Julie schoenen te passen waardoor we natuurlijk direct werden aangesproken door de verkoopster.

Vandaar gingen we tegen de middag naar Montmartre en de Sacré Coeur. Eens daar aangekomen merkten we dat we midden in een klein vlooienmarkt waren terecht gekomen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus deden we eerst een stuk van die markt voor we de berg naar Montmartre opklommen.

Montmartre ligt namelijk in een hoger gedeelte van Parijs en vandaar heb je ook een mooi zicht op Parijs. Na een lekkere lunch waar we deze keer toch zo slim waren om enkel het voorgerecht en het dessert te nemen (wat bij de serveerster wel voor de nodige verwarring zorgde) gingen we verder op zoek naar het mooie aan Montmartre. het was een plein, vol met artiesten die met matig talent de toeristen wilden lokken om toch een tekening van zichzelf te laten maken zodat ze toch enige frank konden verdienen maar het plein was zo overvol dat we gevlucht zijn in de zijstraten om toch een klein beetje sfeer te verkrijgen, dan maar naar de Moulin Rouge Na dit ook nog te hebben gezien konden we bijna de trip naar huis aanvangen, nu voor mij toch, Julie kon vertrekken met haar valies naar haar gastgezin. Gelukkig kwamen we nog ergens totaal onverwachts een patisserie tegen waar de ongelooflijkste geuren  ons tegemoet kwamen, een toonbank met de heerlijkste taartjes, de meest smakelijkste croissants, en een assortiment van Macarons waar we het water van in de mond kregen. Deze moest ik meenemen naar huis, dus kozen we zorgvuldig 12 verschillende en stonden we enige tijd later met het doosje in een mooi roos zakje te wachten op de metro. Het water stond nog in mijn mond en op de vraag of we er toch al niet eentje moesten proeven zag ik ook aan Julie dat dit een goed idee was. Wat ik toen smaakte was ongelofelijk, een krokant jasje die een vleug van amandel naliet in de mond met daarna een heerlijke zachte creme van caramel die tintelde op de tong. nog nooit had ik met zoveel smaak een macaron gegeten. Ze waren niet goedkoop maar ik vrees dat ik deze nooit zal kunnen namaken... 

En toen moesten we afscheid nemen... Julie wou mee naar de trein maar toen we zagen wat een tocht het was om van de metro in 'de Nord' naar de trein te komen hebben we wijselijk besloten om afscheid te nemen op ergens halverwege metro en trein. Zij op naar haar gastgezin en ik terug naar huis... Gelukkig viel het deze keer goed mee maar 8 weken is natuurlijk niet zo lang. 

maandag 23 mei 2011

Het weekendje Parijs

Zaterdagmorgen heel vroeg (06.00 u) vertrokken we naar het station om de trein te nemen naar Parijs. Iedereen bij ons thuis was opgestaan om afscheid te nemen van Julie die er tenslotte weer vandoor ging voor 8 weken. We beginnen het wel gewoon te worden denk ik zo bij mezelf maar 8 weken is natuurlijk niets vergeleken met de 6 maanden in het verre Costa Rica. De trein was mooi op tijd en zo konden we beginnen aan een weekendje rustig vertoeven in Parijs. Eerst moesten we van de "Nord" naar de "L'est" en met een plannetje in een boekje van Parijse bezienswaardigheden was dit niet zo evident. In plaats van het direct even te vragen liepen we door een straat waar de Indische eetstalletjes al een aroma over ons heen stuurden waar we eigenlijk een beetje ongemakkelijk van werden. Toen we uiteindelijk niet de straten vonden waar we naar op zoek waren  keken we even uit of we ergens iemand zagen die er als inwoner van Parijs uitzag om de weg te vragen. Uiteindelijk merkten we na 3 verschillende weg-beschrijvingen dat we de verkeerde kant waren uitgegaan en de vriendelijke postbode die ons op het laatst de goede richting wees was heel erg met ons begaan want hij gaf zelfs een alternatieve route omdat hij de grote blauwe valies van Julie in de gaten had.

Het hotel viel reuze mee, een leuke inkom, vriendelijk en behulpzaam personeel en een kamer die heel erg mooi oogde en dat alles voor 50 euro per nacht. Toen we buiten waren en we zagen dat de werkelijke prijs 150 euro was en we dus een discount voor het late boeken van 100 euro hadden gekregen waren we blij verrast. Nu nog enkel op zoek naar een lekker goedkoop ontbijt. goedkoop is nu niet direct iets wat je moet noemen in Parijs maar na grondig onderzoek van de plaatselijke restaurantjes in de buurt van het station vonden we toch een lekker ontbijt voor 6 euro pp. een glaasje fruitsap, een warme chocolademelk (of koffie of thee), een croissantje, een stukje stokbrood met confituur en boter. De croissant was heerlijk en de rest trouwens ook en we konden er tegen om een dagje op stap te gaan! waar eerst naartoe natuurlijk. even de metrolijn bekijken en zien wat de goedkoopste manier was om te twee dagen door te brengen en dan naar de Notre Dame. Een kerk die me bij het vorige bezoek een grote indruk had gemaakt en dit nu ook weer terug naar boven bracht. Prachtige vensterramen, en die zuilen dan, net alsof ze tot de hemel omhoog gaan. Ook achter de Notre Dame bevind zich een klein tuintje waar de rozen, vol stof door de werken die ook overal in Parijs aan de gang zijn, heerlijk ruiken en zorgen dat je even denkt dat je niet in een stad bent.






vandaar gingen we over de brug naar linkeroever waar we heerlijk konden snuisteren in alle boekenstalletjes die er stonden. Natuurlijk vond mijn dochter een boek die ze wilde lezen maar voor een paar euro's kan je daar al een boek kopen dus viel dat goed mee. Ook het bezoeken van het Shakespeare house liet een leuke indruk na, een boekenwinkel vol Engelse boeken en bovenaan een plaats waar je kan lezen en genieten van alle boeken ook degene die niet voor verkoop bestemd zijn, wat wel jammer was want bij toeval tussen alle mooie boeken vond ik er één die alle verhalen waar de toneelstukken uit voort gekomen zijn van Shakespeare bevatte. Toen kregen we weer honger maar of het nu lag aan de geuren die ons uit een kleine straat tegemoet kwamen of als we nu werkelijk alweer honger hadden dat kan ik je nu niet vertellen want we hebben ons gewoon overgeleverd aan onze neus en de geur van voedsel gevolgd. We hadden het geluk dat we zomaar op Maoz botsten waardoor we direct wisten wat we wilden eten. Julie had al in Barcelona daar gegeten en de falafels waren er heerlijk dus gingen we er ook voor. De groentjes mocht je zelf in je shoarma doen en de sausjes ook, zoveel je kon en wilde, heerlijk vond ik het en ik was niet alleen!

Daarna richting het Louvre, we gingen wel niet binnen in het Louvre maar wilden toch de buitenkant en dan specifiek de tuinen bewonderen en vandaar naar Champs-Èlysées wat een hele leuke wandeling bleek te zijn en waar je overal mensen op stoelen zag zitten in de tuinen, rond het gras of in het gras zag picknicken. de obelisk voorbij en vandaar tussen de lanen, waar we ook nog even heerlijk van een pannekoek konden genieten, richting drukste winkelstraat van Parijs. De zin om te winkelen zat er niet echt in en ook de soort winkels daar konden ons niet echt boeien. We wilden wel even stoppen voor een kop koffie maar toen we de prijzen van Patisserie Ladurée zagen besloten we even binnen te gaan om alle heerlijke taartjes en macarons te bewonderen maar we wilden toch op een andere plaats een koffie nemen. toen we aan de arc de triomph kwamen hebben we ons toch laten verleiden tot een dure maar wel lekkere thee maar we betaalden het graag omdat het uitzicht wel wat meer had. 


En toen waren we kapot, we wilden nog de eifeltoren zien maar besloten, na wijze raad van een vriendin van mij, deze te laten totdat het donker was en nu af te zakken naar het hotel waar we ons even gingen verfrissen en een rustpauze konden nemen voordat we ons restaurant gingen opzoeken dat we geboekt hadden. 










dinsdag 17 mei 2011

thuiskomst Julie

Weken, dagen, uren werden het en uiteindelijk kwam de dag dat je even terug kwam. Gelukkig kon ik de ganse dag mezelf bezig houden met brood bakken, taarten maken, verse frietjes klaarmaken en zorgen dat alles klaar was voor het verrassingsfeest. Wouter had het moeilijker, die liep heel nerveus rond, vroeg zich telkens af of het wel allemaal nodig was, zoveel volk in zijn huis, daar kan hij moeilijk tegen, kwam dan weer naar mij met de vraag of hij nu mee moest naar de luchthaven of als hij niet beter thuis bleef. Moeilijke vraag natuurlijk, of nee geen moeilijke vraag maar eentje waar je onmogelijk een goed antwoord kan op geven want als ik zeg je hoeft niet mee denkt hij dat ik hem niet mee wil en als ik zeg ik zou graag willen dat je mee gaat vind hij dat ik hem verplicht om in de file mee te rijden en ik begrijp honderd procent als je werk bestaat uit ganse dagen op de baan te zitten dat je geen zin hebt om de zondag ook nog eens met het verkeer mee naar Zaventem te rijden. Dus ik ben met Astrid naar daar gereden en Wouter heeft thuis de activiteiten in goede banen geleid.

Zaventem leek opeens veel verder dan ik dacht, de rit naar daar was ik super nerveus dat ze misschien al zou aangekomen zijn maar ik wist gelukkig dat het vliegtuig een uurtje vertraging had zodat ik toch niet al te vroeg daar op haar moest staan wachten. Met mijn boterham met kaas die ik dan ook nog eens bijna thuis vergeten was in mijn hand stond ik daar ongeduldig te kijken naar de open gaande deuren maar telkens er een grote groep voorbij was wist ik dat haar vlucht nog wat op zich liet wachten. Een uur nadat het vliegtuig was aangekomen zag ik haar door de deur stappen, hoedje op en een brede glimlach. Eindelijk was ze er weer, na 6 maanden via skype en pc te hebben gecommuniceerd kon ik haar weer even knuffelen, heerlijk ! De boterham met kaas smaakte haar verschrikkelijk goed want ze had al niet te veel gegeten.

Natuurlijk was ze ontgoocheld dat er geen welkomscomité stond om haar op te wachten maar ik kon alles verdoezelen en uitleggen dat Karel niet mee kon omdat het nichtje die bij ons verbleef tijdens haar stage moest aankomen en dat er anders niemand thuis was ook al was papa niet mee en kon hij hen wel opvangen maar ze weet van haar vader dat die wel af en toe verdwijnt bij de buren ofzo dus dat vond ze ook heel erg begrijpbaar. De rit naar huis toe liet ik haar over Costa Rica vertellen en over de vlucht zodat ik de aandacht van thuis een beetje kon verdoezelen maar toen we de straat inreden dacht ik oh jee al die wagens daar zal ze zeker op letten, maar nee hoor, haar aandacht ging naar Ann-Sofie, een nichtje die met een klein kindje aan de hand ons stond toe te zwaaien.Bij het uitstappen kwam Karel al aangelopen en nam haar mee achteraan waar iedereen haar opwachtte. Haar gezicht was prachtig om te zien, de verrassing was geslaagd, toch een ontvangstcomité voor haar ... en voor ons een heerlijk gevoel omdat ze van niets wist.

De week thuis was hectisch, oma's en opa's op bezoek, naar universiteiten, op stap naar Brussel om eventuele beurs voor Amerika en terug inpakken want samen vertrokken we naar Parijs om daar een volgende stap te kunnen doen van haar jaartje buitenland; maar meer hierover in een volgende blog.