Er is de laatste tijd wel veel gebeurd. Misschien daarom dat mijn blog leeg bleef ook al vind ik dit geen reden. Juist een reden meer om te schrijven zodat ik alles van me af kan schrijven. Mijn been heeft weer even voor overlast gezorgd. Zat met een teen waarom een soort wratje (komt blijkbaar door de stuwing in de teen waardoor er een soort wratjes worden gevormd, ze lijken op gewone wratjes maar zijn het niet. je kan ze niet zomaar behandelen want onder dit bolletje zit een bloedvat die eens het open is blijft bloeden. dus afblijven is de boodschap). Op mijn teen zat er dus zo'n wrat en die is open gegaan met vervelende bloedingen tot gevolg. Altijd leuk als je bij de bakker staat op zaterdagmorgen en opeens voelt dat het sompig wordt in je schoen. dan weet je dat je eigenlijk gewoon moet buiten stappen en richting huis moet rijden maar je bent bijna aan de beurt dus waarom niet even wachten, of toch niet, het gevoel krijgen dat je flauw gaat vallen maar je vasthouden aan het feit dat er 4 mensen thuis op lekkere pistolets wachten en dat ze het zo gewoon gemaakt zijn dat jij altijd op zaterdag naar de bakker gaat want als zij gaan hebben ze het verkeerde mee. Is het een fout om zelf dingen te willen doen zodat je zeker bent dat het juist gebeurd? Ja ergens wel, loslaten noemen ze dat maar dit is zo moeilijk. Nu ik sta dus bij de bakker en ik hoop dat het allemaal snel gebeurd zodat ik toch nog zonder kleerscheuren in mijn wagen kan naar huis rijden. oef eindelijk naar mij, snel (ook al begrijpt de verkoopster nooit wat ik bedoel als ik zeg 10 stuks) mijn bestelling geven en zo rap mogelijk naar huis terug. terwijl ik bestel laat ik de kinderen weten dat ze mijn voetenwasbakje moeten vullen met ijskoud water met ijsblokjes zodat ik direct als ik thuis kom erin kan, met steunkous en al indien nodig. lekker gezellig samen ontbijten zit er voor mij deze keer niet bij. ik kan bibberen in het koude sop en hopelijk krijg ik het bloeden gestopt. dan maar naar de dokter hiermee denk ik, zo kan het niet verder. Huisarts weet ook niet goed wat hij moet doen, aanstippen met zink?(is dit een vraag naar mij toe? Ben ik de dokter??) of naar een specialist sturen zegt hij.Laten we het nog even aankijken denk ik zo want weet helemaal niet meer waarnaartoe. Mijn arts die in Antwerpen zat is verhuist naar Rotterdam. Ooit wil ik wel eens naar daar maar met een teen die elke dag wel bloed vind ik het niet verantwoord naar daar te rijden. Na een week elke dag een bloeding te hebben beslis ik te bellen met Antwerpen. In Gent is er ook wel een arts maar ik heb geen vertrouwen in haar en uiteindelijk hebben ze mijn dossier toch in Antwerpen dus ik kan het toch maar proberen. Eind mei kan ik je er wel tussen krijgen zegt de secretaresse mij aan de lijn??? Eind mei vraag ik nog eens voor de zekerheid. Ik loop al 3 weken met bloedingen moet ik nu nog een volle maand geduld hebben. Ik kan niet meer buiten en dan weet ik nog niet eens of ze mij zullen kunnen helpen. pffffffffffffff geduld is nu niet direct mijn grootste eigenschap als ik in de problemen zit. Ik probeer nog even uit te leggen dat het echt vervelend is en dat ik niet weet of ik het zo lang zal volhouden. Ik krijg de arts aan de lijn en die legt nog eens uit dat ze me niet kent en dat ze mij er al tussen moet nemen want wachtlijsten zijn zeker 2 maanden voor de andere gevallen en dat ze het ontzettend druk heeft .... Oké ik begrijp het (eigenlijk nog steeds niet want hier in België is het nu zo dat indien je een afspraak wilt met gelijk welke dokter je gewoon heel veel geduld moet hebben. Mijn schoonbroer belde een oogarts en hij moest 6 maanden wachten op een afspraak. komaan dat is toch niet meer normaal)
Na heel veel rust en geduld en koud waterbaden mocht ik uiteindelijk naar Antwerpen, ik bespaar je het detail van wachten in de wachtkamer, de dokter bekijkt mijn teen en het eerste wat ze zegt "maar waarom heb je daarmee zo lang rond gelopen?" Ik denk dat mijn blik alles heeft uitgelegd, ik hoefde geen antwoord te geven. Ze hebben het wratje verwijderd, het dichtgeschroeid met een heerlijk apparaat die ik dan ook nog eens meekreeg, zo'n zelfhulpsetje. en daarna ingespoten met foam. Een nieuwe methode waarmee ze probeerd de druk in mijn been te verminderen. Nu hopen dat het lukt. Ik vertel wel nog het vervolg want in December gaan ze het drastisch proberen aan te pakken en gaan we kijken of het helpt om de druk in de voet  te verminderen ( ja december je hoort het goed, ik moest een afspraak maken na eind september en het is december geworden eerste datum die vrij was om 's morgens te laten inspuiten) Toen ik naar Antwerpen moest belde 's morgens ook mijn zus dat mijn papa met ernstige ademhalingsproblemen was opgenomen in het hospitaal, toen ik in de wachtzaal zat liet ze nog maar eens weten dat ze hem in coma hadden moeten brengen want zijn hart haalde het niet meer op. maar dat is een ander verhaal.