Monteverde, Hotel El Establo

De rit naar Monteverde zal ik niet snel vergeten. Het eerste stuk ging goed maar eens we de berg opgingen veranderde het wegdek opeens van macadam naar steentjes met grote putten. Nu begrepen we waarom de 4x4 nodig was. toen we uiteindelijk helemaal door elkaar geschud in Monteverde aankwamen zagen we een klein stadje waar ongelofelijk veel mensen en wagens reden. Wist niet goed wat ik ervan moest denken. Het hotel was van de Quakers en die waren begonnen met stallen om te vormen naar een hotel (want de landbouw en teelt is niet echt winstgevend en dus hebben ze tijdig ingezien dat toerisme in Costa Rica het grotendeel van de inkomsten verzorgt) het hotel is steeds verder uitgebreid waardoor je nu overal op de berg blokken met kamers zag, nooit hoger dan 3 verdiepingen. wij lagen dichtbij het fitness centrum en het zwembad wat voor de mannen een geluk was. nochtans was het geen probleem als je in het domein van het ene naar het andere wilde, er stond een persoon (bewaker) aan de ingang van elk gebouw en als je hem vroeg om een shuttel te laten komen kwamen ze binnen de 5 minuten met een klein busje af om je op te halen en ergens anders in het domein af te zetten.

We wilden vrij veel doen in Monteverde dus waren we voorzien om deze dag nog het maximum eruit te halen. De meisjes gingen naar de vlindertuin en Wouter en ik naar de koffieplantage van Don Juan. We waren er wat te vroeg voor de toer maar onze sympathieke gids nam ons onmiddellijk mee en gaf ons een privé rondleiding. Wouter was natuurlijk heel erg geïnteresseerd niet alleen omdat hij zelf een koffieplant thuis staan heeft maar ook omdat hij eigenlijk eens wilde weten wat de verwerking van de bonen was. we mochten koffie plukken en merkten dat je toch wel moet voortwerken als je 2 dollar wil verdienen.

 Na de toer moesten we direct terug naar het hotel want we hadden nog voor een avondwandeling ingeschreven. De kinderen wilden Canopi doen in het donker. dus rond half 6 gingen we op weg, het bos in het domein was donker en we hoopten om veel dieren te zien maar jammer genoeg begon het te regenen en kregen we buiten een wandelende tak en een paar ogen ver weg in een boom niet zoveel te zien. De gids beloofde ons wel dat indien we 's anderendaags terugkwamen om 11 uur naar één bepaalde boom we een Quetzal zouden zien. Veel geloof hechten we er niet aan want hij had ook gezegd dat je meestal het geluk had om veel dieren te zien. 's anderendaags hadden we een wandeling in de namiddag gepland in het nationaal park met een gids.'s Morgens zaten we met een platte band en konden we dus een garage opzoeken die de band kon herstellen. de mannen moesten eerst de band eraf krijgen op een helling, gelukkig waren daar een aantal vriendelijke mannen die hen hierbij wilden helpen want we vonden ook de krik niet in de wagen. Toen wouter terug van de garage was en wij een picnic hadden verzorgd voor 's middags zijn we toch even ons geluk gaan beproeven en op zoek gegaan naar de Quetzal, de vogel van de vrijheid, en jawel hoor daar zat hij, we hebben er zelfs twee gezien. Wat een geluk, nu kon het alleen maar beter worden dachten we. Buiten het feit dat het regende was het Nationaal park wel heel mooi, niet zoveel dieren gezien maar wel mooie vogels,een nest van een kolibri, 

nog een mannelijke en vrouwelijke Quetzal en wat andere vogels en vlinders. geen apen, noch andere katachtigen maar we lieten ons niet kisten. Toen de tocht erop zat beloofde de gids nog om ons wat Kolibri's te tonen, aan de cafetaria van het domein hadden ze een paar waterpotten opgehangen met een fijn drinkgaatje en daarin zat er eens soort suikerwater waar de kolibri's blijkbaar verzot op waren. ze zoefden langs en over ons hoofd en we raakten bijna niet uitgekeken op alle mooie kleuren.

 Ook een neusbeer had het op het suikerwater gemunt. hij dacht vanuit een boom zo'n bak te kunnen omhoogtrekken maar het mislukte en het neusbeertje droop weer af .

 na een lekkere koffie en chocolademelk konden we weer de regen trotseren en we gingen dan terug door naar de hangbruggen. we hadden namelijk nog een wandeling te goed tussen het loof van de bomen. jammer genoeg was de regen nu met bakken naar beneden aan het komen en kregen we zelfs van de gids een regenponcho om ons te beschermen. Het was zeker de moeite waard om op die bruggen vanbovenuit het woud te bekijken, en het klimwerk 

in de boom was ook iets wat je niet vaak meemaakt maar we waren terug ijskoud geworden dus nu snel naar huis, een lekkere warme douche en verse kleren aan om te gaan eten in het restaurantje net over de straat. Tapas stonden er op het menu en het heeft ons gesmaakt. Lag het nu aan het vele wandelen of aan de regenachtige dag ! 's anderendaags, na ons nog even te goed te doen aan de amerikaanse pannekoeken met stroop en het lekkere fruit gingen we weer op weg naar Arenal..... 

1e stop hacienda guachipelin rincon de la vieja

Onze eerste stop was de vulkaan van Rincon de la Vieja, iets minder toeristisch maar zeker niet minder mooi. 's Morgens opgestaan en genoten van een rijkelijk ontbijt buffet en daarna de streek verkennen. we konden even geen vervoer meer zien en dus stapten we naar de waterval samen met de honden van het hotel die het best wel grappig vonden dat de kinderen speelden met hen. eens aan de vulkaan was de roep van het frisse water voor Karel en Wouter zo sterk dat ze niet snel genoeg de trappen ernaartoe konden afdalen om te genieten van het zalige water. helemaal niet koud want je zit in vulkanisch gebied.
                                    

Toen we terug aan het hotel kwamen wisten we niet goed wat we zouden verder doen en dus haalden we de wagen, de kinderen wilden graag rafting doen maar toen ontdekten we dat het raften in een pakket zat en dat je daarmee beter 's morgens vroeg begon. de prijs voor alleen rafting was de helft van het pakket (80 dollar) en daarin zaten 8 verschillende dingen om te doen dus moesten we andere plannen maken. Dan maar het natuurpark opzoeken en daarin een wandeling doen. Eens in het park genoten we allemaal van de wandeling, ook het feit dat we daar onze eerste dieren zagen blijft voor altijd bij, zeker het neusbeertje die opeens besliste om de boombrug te nemen waar Julie en Astrid op stonden

De zwavekgeur en de water- en modderpoelen die door de hitte van de vulkaan opborrelden waren zeker een speciale ervaring. Zoiets zie je zeker niet elke dag. Maar ook de wandeling in het nationaal park was een heel leuk iets. Zeker de beplanting (en wij hadden hiervoor onze persoonlijke gids zelf meegebracht wat wel lekker praktisch was) en ook de mooie bloemen die je zomaar in de natuur ziet zullen we niet gauw vergeten. ook het weer zat mee, zon en lekker warm, iets wat we in België al lang niet meer hadden gezien.

Na deze tocht kwamen we terug aan het beginpunt waar we ons nummer moesten afgeven zodat ze zeker waren dat we niet meer in de bossen zaten na sluitingstijd. een tocht naar de vulkaan konden we ook nog doen maar we vreesden dat 8 km een beetje te ver zou zijn om nu nog te doen, Ook het feit dat het rond 1 uur was en dat iedereen eigenlijk best wel honger had dus gingen  we op zoek naar iets om te eten. Niet evident in een natuurgebied, we hadden wel een soda tegen gekomen toen we de dag ervoor naar het hotel waren gereden maar we wisten niet meer hoe ver dit was en we zaten nu eigenlijk de andere kant uit dus toen we een bord zagen met de weg naar een hotel probeerden we dat te doen (ook het feit dat dit de richting was naar de warm water baden waar we toch nog wilden naartoe gaan. Na een korte stop waar we een sandwich (nee niet zoals bij ons maar een driedubbel broodje wit zacht brood met ofwel kip ertussen of zo van die smeltkaas met  of zonder hesp en sla, tomaat en frieten op je bord) zetten we onze tocht verder naar de hotsprings. we wisten helemaal niet wat we moesten verwachten maar toen we een aantal auto's langs de weg vonden stopte we ook maar. Het was ook nodig want wouter had wat last van krampen. We vroegen een aantal mensen die zich alweer richting wagen trokken of het de moeite was en na bevestiging kon ik de kinderen niet meer tegen houden. Ze snelden zich naar de baden en toen wij achteraan kwamen zaten ze al in het eerste bad dat ze tegen kwamen. Het water was niet zo warm daar maar toen we geluid hoorden wat verder op gingen we snel daarnaartoe. een beetje verder merkten we dat het bad waar we eerst in gingen eigenlijk niet meer in gebruik was en dat ze een beetje verderop een heleboel baden hadden gebouwd met een loopbrug als verbinding tussen de baden. daar konden ze genieten van de warmte en dat deden ze dan ook. heerlijk vonden de kinderen het.

na deze stop wilde wouter terug naar het hotel, hij had nood aan zijn bed en dat deden we dan ook. Jammer genoeg wou hij niet meer opstaan en konden we dus niet de soda bezoeken die we in het begin waren langs gereden maar in plaats daarvan gingen we in het hotel terug eten. het was geen hoogstaande maaltijd maar alles was wel lekker. Na nog een nachtje rust daar vertrokken we 's anderendaags naar Monteverde of het regenwoud.

Costa Rica

Ja eindelijk begin ik aan mijn verhaal over de reis. Ik was al eens begonnen maar Karel zijn laptop had opeens geen energie meer (en misschien was dat met mij ook het geval).

De reis begon op een heel rare en speciale manier. Hoe kan het ook anders maar de ochtend van kerstavond moesten we al om 3 uur op de luchthaven zijn (3 uur op voorhand en dat begrijp ik niet zo goed want uiteindelijk is het net als op een gewoon vliegtuig je vertrekt ten vroegste op het uur dat ze zeggen)  dus om 2 uur uit Drongen vertrokken met Kathleen die zo lief was om ons te brengen. Ik had behoorlijk wat schrik langs de weg want sneeuw was de spelbreker die dag en de wegen lagen er ook niet zo goed bij. derde vak was helemaal niet vrij en af en toe zelfs het tweede vak niet. gelukkig heeft ze een grote wagen zodat we toch op een bepaalde manier wat veilig zaten.

Eens aangekomen in de luchthaven was het eerst een zoeken naar waar we moesten inchecken - overal zag je mensen op de grond liggen slapen -  dan een zoeken naar een persoon van Jetair die al wakker was. Na het inchecken kon ik zelf op zoek gaan naar een rolwagen (wat eigenlijk wat stom is want ik had de rolwagen al nodig voordat ik in de rij moest aanschuiven) maar helemaal aan de andere kant van de luchthaven bevond zich de plaats waar de rolwagens stonden. begeleiding kon ik ook krijgen maar daarvoor waren we nog te vroeg dus zelf dan maar een rolwagen genomen en op weg naar de controle want we wilden zo snel mogelijk naar het vliegtuig. We waren nog te vroeg, de controle van handbagage en onszelf was nog niet gestart, pas om 4 uur konden we daar binnen. Daar ik me in een rolwagen bevond moest ik niet door de doorgang maar werd ik afgetast (en ja net zoals in de films ze tasten bijna alles af) daarna met mijn rolwagen naar de controle op drugsbezit. Ik voelde mij net een misdadiger die net betrapt was. met een toestel waar ze een doekje op bevestigen gingen ze de volledige rolstoel af (die nota bene niet de mijne was en die ik ook niet ging meenemen op het vliegtuig) daarna het doekje in een toestel die gelukkig groen licht gaf. De mevrouw vertelde toen dat ze soms drugs in de rolwagens verstoppen om die dan, nadat de persoon die zich in de rolwagen bevind op het vliegtuig zit eruit te halen en mee te nemen. Ik vond het een beetje ver gezocht maar wie ben ik, die mensen zullen er wel redenen voor hebben. eens aan de gate aangekomen stond ons vliegtuig al te wachten maar we moesten nog een lange tijd daar blijven zitten. de mensen begonnen overal eten te kopen (ja wat moet je doen als je zit te wachten) maar Wouter zei aan de kinderen dat dit niet nodig was want we zouden ontbijt krijgen eens we in de lucht waren. Nu ipv om 6 uur zijn we pas om 6u30 mogen doorgaan naar het vliegtuig daar zaten we dan, klaar om te vertrekken. Na een kwartier sprak de piloot ons toe, welkom op het vliegtuig, er werd net gemeld dat ze klaar waren om de startbaan sneeuwvrij te maken en we wachten nu nog op de ontijzeling van het vliegtuig en eens dat gebeurd is (dat duurt zo'n 10 minuutjes) kunnen we vertrekken.

en toen werd het wachten. Ik zat aan het raam links en daar stonden karretjes met materiaal op, ervoor een machine en daarvoor een berg sneeuw. na een half uurtje melde de piloot dat er wat problemen waren. We moesten wachten op sneeuwruimers maar die waren nog druk bezig op landingsbanen en startbanen en eens die er waren konden ze de bagage opladen en konden we vertrekken. nog maar wachten... toen zag ik het meest hilarische dat ik ooit had meegemaakt. naast die mastodont van een vliegtuig liepen 2 mannen met een fluovestje van jetair aan en 1 fluo oranje sneeuwschep, 1 van hen begon sneeuw te scheppen die voor de machine lag. toen kwamen er nog 2 juffies aan ook met hetzelfde fluo-vestje en die keken toe. De ene was waarschijnlijk moe en de andere nam het over, toen kwamen er andere mensen op af, grondpersoneel die normaal gezien de machines moeten besturen om de bagage op het vliegtuig te krijgen. Een discussie en een uitleg met armen en benen volgde waarop die mannen met 1 van de scheppers vertrok en terugkwam en terug vertrok. de dames hadden ook genoeg gezien en gingen ook terug weg. Toen kwam die 2 schepper terug met een wagentje haalde er een blauwe ton uit en begon te gooien, strooizout veronderstelde ik. en begon te scheppen (want zijn schep-vriend was terug verdwenen) gooide waar hij het sneeuw had weggeschopt en begon weer te scheppen. Nu had hij de dames kunnen gebruiken en net alsof ze mijn gedachten hoorde kwamen ze afgelopen. hij legde hen uit hoe en wat ze moesten doen maar omdat er maar 1 schep in het zou zat moest de tweede dame vindingrijk zijn en met een stukje karton lukte het haar ook om mee het zout te gooien. Maar toen kwamen de sneeuwruimers eraan en ik zag onze man lopen naar hen toe en zwaaien om hun aandacht te trekken. die mannen kwamen even kijken en beslisten om te helpen, eindelijk! na twee maal rond rijden en het sneeuw te ruimen gingen ze weer op pad en stuurden kleinere machines. maar er waren blijkbaar nog problemen met de machines die de bagage in het ruim moesten steken want die bleven maar slippen, dan een andere machine erbij gehaald en opeens zagen we dingen terug uit het vliegtuig komen en oef ook onze bagage erin gaan.

oproep van de piloot : we zijn er in geslaagd om de bagage in het vliegtuig te steken, wees niet ongerust het materiaal die we eruit haalden was geen bagage maar cargo die we wegens het slechte weer niet kunnen meenemen maar nu zijn we bijna klaar om te vertrekken. Op het moment dat de bagage in het ruim zit komen de ontijzelings machines en dan kunnen we vertrekken. En zo gebeurde het ook. het duurde nog wel even totdat de bagage het vliegtuig in was maar snel nadien kwam een mannetje op een hoogtewerker die op een tankwagen zat ons vliegtuig vrij te maken van ijzel en het vliegtuig kon aan zijn tocht beginnen, 4 uur later dan gepland maar we gingen ervandoor. de piloot melde ons ook nog dat wij de enige "white body" waren die konden vertrekken en dat ze na ons vertrek de luchthaven zouden sluiten. De mensen die nu nog wachten op vertrek zouden kerstavond op een veldbedje in de luchthaven meemaken. We waren dus snel de miserie vergeten en waren zo tevreden dat we konden opstijgen.

de rit ging via Cancun (Mexico) naar Liberia (Costa Rica) waar Julie ons zou staan opwachten. Eens in Cancun aangekomen mochten we op het vliegtuig blijven zitten. Enkel de mensen die daar stopten afzetten en de mensen die naar Brussel moesten oppikken. Maar 5 minuten nadat de passagiers voor Cancun waren afgestapt moesten we er ook uit. We kregen een plakkaat en moesten op een bus naar een ruimte. daar moesten we binnen blijven en wachten. zo'n anderhalf uur zijn we daar moeten blijven zitten. autobussen kwamen aan, maar onze bewaker wou ons niet laten vertrekken, wachten moesten we tot het verlossende telefoontje kwam en toen was er geen bus. eens we terug op het vliegtuig zaten moesten de mensen die naar Brussel moesten nog opstappen en konden we toch weer vertrekken. nog anderhalf uur en we waren in Liberia. het begon donker te worden. zonsondergang op het vliegtuig gezien, en toen ze het bordje gordels vastmaken aanlichten kon ik bijna huilen van geluk. Ik kon Julie niet bereiken via gsm en wist dus ook niet hoe lang ze al in de luchthaven van Liberia stond op ons te wachten. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik was zo blij (ook al moesten we nog aanschuiven voor de Douane) toen ik haar in de verte zag staan. onze bagage snel meegenomen, is ook een kleine luchthaven en dan een dikke knuffel in een ver land. Het was warm, en we waren dan ook wat blij dat de mensen van het autoverhuurbedrijf ons stonden op te wachten. Met nog wat mensen in een wagen geplaatst en naar de bureau's van Adobe. alles liep goed, de wagen stond klaar en snel daarna konden we gewapend met Gsm van het bedrijf en Gps goed ingesteld naar ons Hotel... rond 21 uur plaatselijke tijd (dus plus 7 is dat 4 uur 's morgens in België) waren we op bestemming aangekomen. We hadden er dus een trip op zitten 26 uur (dat is gerekend van thuis tot aan het hotel) Ons avontuur kon beginnen.