feest van tante Ann en Nonkel Rik

Samen zijn ze 25 jaar getrouwd en nonkel Rik is er bijna 50!! morgen om precies te zijn en dus gaven ze een feest. Nostalgie bracht hen terug naar de feestzaal waar ze ooit hun huwelijksfeest gaven. Niet dat het zo'n spetterend feest was. We waren toen noodgedwongen naar deze zaal moeten gaan omdat de zaal die ze eerst hadden besteld niet groot genoeg was voor alle mensen die ze gevraagd hadden. Daar de mensen van die zaal eigenlijk in verlof waren was het buffet die we hadden besteld eigenlijk een beetje te weinig voor zo'n groep mensen. heel vervelend voor mijn ouders want die zijn er heel erg op gebrand dat er genoeg is. Eigenlijk heb ik dat ook en meestal vind mijn man dit niets maar zo ben ik nu eenmaal van thuis uit meegekregen en dat krijg je er niet zo makkelijk uit blijkbaar.

Het feest begon om 12u30 en we kregen allerlei hapjes in kleine bordjes terwijl we stonden of zaten wat we maar wilden. Het was allemaal zeker in orde maar te apotheose was wel het dessert buffet. Blijkbaar zijn alle mensen of toch de meeste verzot op zoet want iedereen snelde er snel naartoe met op kop de kinderen van mijn zus. Daar was er zeker genoeg van. je kon je bord overvol opscheppen en dan nog eens terug gaan en voor 70 mensen moet je wel zorgen dat er genoeg is.

De verloofde van mijn zus haar oudste die had wat problemen met de drukte. Hij zag al een voorbode van wat zijn huwelijksfeest zou worden en kreeg er koude rillingen van. Nee eerlijk gezegd was dit niet aan hem besteed ook al vond ik dat hij zich wel degelijk goed kon bezig houden met de mensen maar daar de leeftijd natuurlijk rond de 40 en ouder lag van de mensen die er waren was het een beetje verloren lopen voor die jongeren tussen de massa. Maar ze hebben het prima gedaan.

Eens de wijn in de man was en uit de kan kon je de meeste notabelen van de Marnixring hun ware aard zien naar boven komen, polonaises en andere leuke zotte dansen. Het kon niemand meer iets maken dat er naar hen gekeken werd. 's anderendaags zullen ze wel degelijk dit gelach moeten betalen met een houten kop maar de apotheker van dienst voorop zal wel een middeltje hiertegen liggen hebben.

Het leukste van de avond was een drie-mans-bandje die gewapend met de leukste (niet echt zwaar onderhouden en dus van blutsen voorzien) instrumenten als zijnde een accordeon, contrabas, viool en gitaar. hun stemmen waren goed en je kon vragen of ze een liedje voor je aan tafel wou zingen. Oma vond het super en genoot net als opa met volle teugen van het muzikaal ensemble als ook de andere mensen.

En toen werd het tijd om afscheid te nemen, morgen werkdag voor iedereen. bedankt voor het mooie feest en tot snel weer....

examens

ja.. voor we kunnen koffers inpakken moeten we dit nog door. Dit jaar is het ook heel raar moet ik zeggen, één studeert al voor wat gaat komen, eentje is aan het studeren voor de examens van nu en een ander zit zo ver weg dat ik eigenlijk veronderstel dat ze studeert maar steeds laat ze weten dat het "pura vida" het lastig maakt om te studeren. Kon ik me vorig jaar inbeelden dat dit zo zou zijn? helemaal niet maar we gaan erdoor.

De reis naar Costa Rica staat nu wel echt voor de deur, nog 12 dagen en ja ik tel af, ik kan niet verlangen om naar daar te mogen vertrekken. Ergens met een bang hartje want zoveel uren op een vliegtuig heb maakte ik nog niet meer maar we hebben alles goed voorbereid en ik zal dus niet te veel moeten zitten, bewegen, spuiten en dan zou het moeten in orde komen. Oh niet vergeten massages krijgen! maar dat heb ik Wouter nog niet verteld.
Ik ben zo aan het verzamelen van spullen die zeker mee moeten en dat zorgt ervoor dat mijn kamer eruit begint te zien als een landschap van hoopjes. een bergje voor Julie, kerstgeschenkjes op een ander en dan ook nog wat dingen die ik zelf wil meenemen en toch al niet meer zal aandoen. Volgende week begin ik al met pakken denk ik, zal nog nooit zo vroeg begonnen zijn en iedereen zal ervan schrikken (alhoewel het ook kan zijn dat ik gewoon weer wacht tot het allerlaatste moment zodat iedereen het hier weer op zijn zenuwen krijg want goede voornemens zijn dingen waar je denkt je aan te houden maar waar je snel een reden voor vind om het niet te doen.) Mijn boekje met info voor Costa Rica daar ben ik wel al aan begonnen en ik moet zeggen, ik ben trots op mezelf. er moeten nog wel wat dingen in maar er zullen ook een pak dingen daar moeten ingeschreven worden.

Weet je de gedachte dat ik kerst aan een zwembad in de zon ga vieren is zo raar dat ik vrees dat de impact maar daar zal komen want nu met die koude kan ik me dit helemaal niet voorstellen. Familie vind het natuurlijk minder leuk en die feesten thuis wat we normaal doen gaan zo helemaal aan ons voorbij. niemand betrekt ons met iets - wat ergens normaal is want we zijn er niet - maar het voelt zo raar aan. Nu het zal ook deugd doen eens gewoon samen met onze familie dit te kunnen vieren, de rest doen we dan wel later.

Ik  ben nu toch nog aan het nadenken over Nieuwjaarskaartjes. Ik beloofde vorig jaar dat Ik er dit jaar zou opstaan dus ik denk dat we het beste een foto kunnen maken in Costa Rica met ons allemaal erop en daarvan een kaartje zullen maken. Postkaarten zal ik waarschijnlijk niet sturen van costa rica want ik vrees ervoor dat ze ooit zullen aankomen.Degene die Julie verstuurde zijn nog steeds onderweg (bijna 3 weken al) en wij zijn er maar 14 dagen. Ik zie daar dan het nut niet van in dus kan ik beter een collage maken met foto's en die dan als kaartje voor nieuwjaar opsturen, dan hebben de mensen 2 dingen in 1 keer!

En nu ga ik mijn studerende jongeren nog een hart onder de riem steken en iets zoets brengen want straks moeten we naar het feest van Tante Ann en Nonkel Rik dus moet er nog wat gestudeerd worden.
xxx

Sneeuw

Oké vandaag is het 1 december maar deze week en zelfs vorige week in West-Vlaanderen werden we verrast met sneeuw. Al die jaren toen ik klein was wilden we een witte kerst en nu kregen we al sneeuw in November, dat ziet er goed uit! Liever nu dan op 24 december want vandaag werd mijn vrees waarheid, vliegtuigen blijven aan de grond en/of vliegen met grote vertragingen. Ik hoop dat we dit niet moeten  meemaken want dan zal het leuk worden. Niet alleen ginder in het verre Costa Rica zal er eentje panikeren maar met Wouter zal er ook geen huis te houden zijn als we uren op een luchthaven moeten doorbrengen. Maar wees gerust de zetels van het koffiehuis zijn heerlijk om in weg te zakken dus we weten waar naartoe. Ook al drink je er al lang geen koffie meer niemand stuurt je wandelen. Toen we Torin naar de luchthaven brachten zei hij : " why didn't we find those this morning." Gelukkig spreken ze voor volgende week alweer van positieve temperaturen en gaan we terug regen zien! Ik kan niet wachten tot we bij jou zijn, zus, en ook kunnen genieten van de zon. En ja ik begrijp het wel als je zegt het regent hier ook soms maar toch als we jou zien zitten met je topje aan en je gebruinde huid dan hebben we zin om ook energie op te doen, dat is toch normaal.

Ik hoop en weet dat je geniet van je jaartje en het is iets wat ik echt iedereen kan aanraden om te doen. Gewoon even ertussen uit, wel studeren dus het is niet dat je gewoon op je luie kont moet gaan liggen in het zand (dat is er natuurlijk ook wel bij) maar het feit dat je zo'n combinatie kan maken en de rijkdom van mensen te leren kennen van overal in de wereld lijkt me zalig. genieten om dan volgend jaar met volle kracht ertegenaan te gaan. Nu dat kan je niet op voorhand weten maar daar gaan we gewoon van uit!

Er is gelukkig niet zoveel meer gebeurd dan het feit dat er sneeuw ligt maar anders heb ik niet echt iets speciaals meegemaakt om te vertellen. nog 14 dagen en mijn zus viert haar 25 jarig huwelijk en ook de verjaardag van mijn schoonbroer (25 x 2) en dan kan ik misschien nog wat nieuwtjes vertellen. Astrid zit binnen dit en een weekje in de examens en daarna kunnen wij ons klaarmaken om onze reis te ondernemen.

lieve groetjes
sibylle

ook een lik van de hond