Pijn

Weeral iets relatief want pijn en pijn is twee dat zei mijn grootmoeder altijd.
Inderdaad wat pijn is voor mij is geen pijn voor een ander en omgekeerd. Soms heb je afkeer van iets of denk je dit zal pijn doen en dan valt dit wel mee maar iemand die vaak pijn heeft leert er mee te leven. Kan je het gewoon worden? Nee dat denk ik niet, pijn word je niet gewoon, pijn onderga je. Je verdraagt het en je hoopt dat het over gaat.

Waarom ik nu pijn aanhaal en waarom ik dit even naar jullie toe stuur, waarschijnlijk omdat ik de laatste tijd steeds meer afzie en dat ik me afvraag waar het naartoe gaat. Ik denk soms aan de mensen met één of andere ziekte die aftakeling meebrengt. Dit moet vreselijk zijn, weten dat je niet gaat verbeteren en weten dat elke stap achteruit niet meer kan ongedaan gemaakt worden. Bij ons weet je het niet natuurlijk. Ik zag mensen die uiteindelijk met krukken rondliepen maar je ziet ook mensen die gewoon verder rondlopen, in een kar zitten en waarschijnlijk zijn er ook een boel mensen die er minder last van hebben of die zoveel last hebben dat ze niet meer buiten komen. Maar je weet niet bij welke groep je behoort. Mijn ziekte is niet heel erg zeg ik altijd tegen mensen maar hij is ook niet makkelijk. Af en toe denk ik dat ik wel goed genoeg ben om te gaan werken maar als ik dan weer een week of een aantal dagen na elkaar zoveel pijn heb dat zelfs zitten me heel snel verveeld, dat zelfs liggen in bed of in de zetel niet lukt tjah dan weet ik niet goed waarom ik zou moeten gaan werken. Hoe kan je zoiets uitleggen aan een werkgever?

Ik voel de pijn wat wegebben en ik denk dat ik nu weer het ergste heb gehad. Ik hoop dat we nu weer gewoon verder kunnen ook al weet ik dat de pijn steeds vaker en steeds sneller terug komt. pijnstillers helpen niet echt, me er druk om maken ook niet dus ik onderga gewoon wat is en wat komt.